Bonsoir @Krelis,
Ik hoop toch werkelijk dat uw opmerking “aardig artikel” schertsend bedoeld is. Ik heb namelijk nog zelden zo’n infantiel verhaaltje uit het Amerikaanse voorleesboek gelezen.
Voor de goede orde, ik ben opgegroeid als groot bewonderaar van de USA, en heb zelfs lange tijd de ambitie gekoesterd daar ooit naartoe te emigreren. Ik ben nu de voorzienigheid dankbaar dat dat er nooit van is gekomen. Ik heb Amerika in de loop der jaren in vele opzichten zien afglijden, nog versneld sedert het oprollen van het ijzeren gordijn. Van een (voor mij) lichtend voorbeeld van vrijheid, democratie en welvaart tot de rol van “buurt bully” die meent alles en iedereen met intimidatie en geweld naar zijn hand te moeten zetten. Het huidige Amerika vertoont alle kenmerken van een imperium in verval, met vele parallellen aan de aftakeling van het ooit zo machtige Romeinse rijk. Ik vind het proces pijnlijk om waar te nemen.
Ik heb helemaal niets met Trump, maar ik vind zijn houding richting Rusland van véél meer realiteitszin en vredelievendheid getuigen dan de ophitserij van Hillary Clinton, die nog nooit een oorlog heeft gezien die haar niet aansprak, reden waarom ze zo rijkelijk gesponsord werd door Wall Street en de wapenindustrie.
“…Amerika trekt zijn tentakels wereldwijd in, waardoor de rest van de wereld onveiliger wordt…“, hoe krijg je de baarlijke waanzin bij elkaar verzonnen. Die vredelievende Amerikaanse tentakels die de Ukraine destabiliseerden om te proberen hun invloedssfeer uit te breiden, die de voormalige Oostbloksatellieten vol wapentuig parkeren om Poetin onder druk te zetten en die het vuur in de Syrische brandhaard nog eens lekker opstoken zodat we nu met de gebakken peren van vluchtelingenstromen en terroristen zitten. En dan heb ik het nog niet eens gehad over Benghazi, Libie, Irak, Afghanistan, et cetera, ad infinitum.
Ik zal de dag prijzen dat de USA stopt zich in buitenlandse aangelegenheden te mengen, maar ik geloof geen seconde dat dat ooit gaat gebeuren. Óf Trump kiest uiteindelijk dezelfde weg als zijn voorgangers, óf hij komt ongelukkig aan zijn einde. De belangen van de oorlogsindustrie en hun politieke en financiele cohorten zijn té groot om door één persoon in gevaar te laten brengen. Ook al is die persoon de president van de Verenigde Staten van Amerika.
Om op Frankrijk terug te komen, ik mag alleen maar hopen dat de nieuwe president van Frankrijk, wie dat dan ook mag worden, korte metten gaat maken met die debiele sancties tegen Rusland. En in het algemeen minder slaafs aan de leiband van Amerika gaat lopen dan Hollande deed.
Ik ben een vredelievend persoon, hoewel ik mezelf geen pacifist wil noemen. Ik geef er dan ook te voorkeur aan als Frankrijk en EU toenadering tot Rusland te zoeken in plaats van ons gek te laten maken door Amerikaanse indianenverhalen over Russische hackers en de dreiging van Poetin. Zoals die mevrouw van het AD blijkbaar wél doet.
Détente. Een mooi Frans woord en een schone taak voor de nieuwe Franse president.
Salutations, Jos
