Ik wilde slechts voor de volle honderd procent staatsburger worden (’n Fransmens word je immers nooit), met alle rechten en plichten van dien. Vooral ingegeven door m’n dagelijks bestaan, dat eigenlijk geheel F is geworden.
Toen ik ontdekte dat ’t Nederlanderschap niet onmiddellijk verviel vanwege ’t getrouwd zijn met m’n herderinnetje, was deze – vooral emotionele – belemmering verdwenen.
Andersom geredeneerd : had ik deze stap toen ook gezet wanneer ik ’t Nederlanderschap wel zou verliezen ? Neen, toen nog niet. Vandaag wèl.
Peter.
