Peter, ik volg het op de voet maar had inlogprobleem met deze site.
Zoals Steven al zei, hij heeft dingen gedaan die niet over de schreef konden.
1. Directe injecties intraveneus die in potentie dodelijk zijn zonder toestemming van de patient, niet van de familie.
2. Geen enkel overleg met de verpleging wat een moeilijke en stiekeme situatie met zich meebrengt.
3. Geen intercollegiaal overleg dus geen overleg met andere artsen.
De HTCD, hospitalisation de très courte durée, is zo een beetje de vuilnisbak van het ziekenhuis. Daar liggen mensen die binnen 24-48 weer opgelapt zijn (dronkelappen, suicidanten) of stervenden. Vaak bestaat deze uit 12 bedden. Over het algemeen is er niet veel overleg onder elkaar. De urgentiste probeert zijn pâtient zo snel mogelijk van de eerste hulp te krijgen, maakt niet uit waar. Iedereen werkt voor zichzelf. Het is een afdeling waar men in continu diensten draait als arts dus moeilijk om een homogene, collegiale groep te vormen.
Als je lang in het vak meegaat komt er vaak een soort moeheid over je zovan ‘alsjeblieft, niet weer zo een’. Ik heb dat zelf met moeders, zwangeren en hun kinderen met psychosociale problemen en deze dames werken zich altijd weer in de nesten met weer een verschillende mec.
Dus het kost energie en standvastigheid om iedere keer weer empatisch, aardig, diplomatiek, begrijpend etc te zijn.
Aan de andere kant, wat hij gedaan heeft, verzachtende, soms dodelijke injecties geven, is iets van alle tijden. Alleen alles ging stiekum. In de huisartsenzorg kwam het ook voor. Vader was stervende maar erg benauwd. De familie erg ontdaan en onmachtig. De dokter komt, praat met de familie. Dokter werd alleen gelaten met vader en even later was vader overleden. Iedereen blij en opgelucht. Geen verpleging in de buurt. Gebeurt het in het ziekenhuis dan is het al veel moeilijker omdat je verraden kan worden. De arts van de afdeling kende zijn pappenheimers wel en berekent wanneer hij komt met morfine en kaliumchloride of insuline.
Ik denk dat hij daarom ook wel veel bijval had van de beroepsgroep.
Ik denk dat het terecht is dat hij veroordeeld is. Twee jaar sursis is redelijk. Dit proces brengt wel wat opgang en misschien met een paar jaar is er een nieuwe wetgeving. Want echt, voor artsen is het reuze moeilijk om hier in verzeild te raken. Aan de ene kant verwacht men, verpleging en familie, dat je wat ‘doet’. Aan de andere kant kunnen ze je ophangen.
Ingrid Prinsesje
