Eén ding heeft de schrijver van het stukje uit de Volkskrant in ieder geval goed begrepen. De opkomst van de radicale Islam vraagt om politieke keuzes.
Daarbij zal de politieke keuze van de schrijver van uw boekske – als ik de “flaptekst”
tenminste als maatstaf mag nemen – weinig doen om de veiligheid van de burgers in Frankrijk en in Europa te garanderen. Maar het zijn juist de vrijheid van meningsuiting en de veiligheid van de burgers die de miljoenen Charlies na de aanslag op Charlie Hebdo – en de moord op enkele joden die er al helemaal niets mee te maken hadden – van hun Republiek eisten en nog eisen.
Dit probleem is alleen nog maar veel acuter geworden door de massa exodus uit Noord Afrika naar Europa. IS maakt gebruik van deze vloedgolf door haar huurlingen tussen de vluchtelingen te stoppen.
Eenmaal geland in Italië, op Griekenland of op Malta ligt geheel Europa voor hen open dankzij het ontbreken van grenzen en controles. Het is dus voor de inlichtingendiensten dweilen met alle kranen open.
Het wachten is nu dus weer op een paar grote aanslagen. Het is niet de vraag of die er komen maar precies waar en wanneer.
Het is de plicht van de staat, de Franse, de Nederlandse, ja van alle EU lidstaten om hun burgers te beschermen, hun recht op vrijheid van meningsuiting en alle andere vrijheden die die burgers volgens de grondwet van hun land toekomt te garanderen en het Islamterrorisme effectief te bestrijden. Inclusief het daarbij behorende antisemitisme.
Daarbij helpen geen “flapteksten” wel bijvoorbeeld het vervolgen van haatzaaierij en het terugbrengen van effectieve grenscontroles.
David Cameron in de UK heeft dat begrepen en trekt de touwtjes nu stevig aan.
Het ware te wensen dat de regeringen van andere EU lidstaten dit voorbeeld zouden volgen en er niet te lang mee wachten.
Anders kunnen we wel aan het “Charlie zijn” blijven.
Vrede zij met U.
