In enige bijdragen aan de discussie werd van het principe uitgegaan, dat het grondvocht onder een (nieuwe) dichte vloer de muren wordt “ingejaagd”. Ik denk dat deze beschrijving van het gedrag van het water in principe onjuist is. Vandaar nog deze post.
Onder een impermeabele afgedekt grondoppervlak ontstaat een vrijwel stationaire situatie, met een grondvochtgehalte dat afhankelijk is van de diepteligging van het freatisch vlak en de grondsamenstelling (meer vocht bij fijnkorrelige gronden). M.i. ontstaat er in principe geen zijdelingse stroming van water dat wil ontwijken.
Onder een zo’n afsluiting zal het gemiddelde watergehalte groter zal zijn dan in de situatie waarin water aan de oppervlakte door verdamping kan ontwijken.
Ik beperk me hier overigens tot normale situaties, zonder een heel hoog grondwaterniveau en zonder grondwater dat onder druk opwelt (een bron onder het huis).
Even de theorie: boven het grondwaterpeil is de grond vochtig door (a) (hygroscopisch) water dat rechtstreeks aan de grondkorrels is gebonden en (b) door (capillair) water dat opstijgt in de nauwe vaten tussen de grondkorrels. In die haarvaten ontstaat als het ware een onderdruk die het water boven het grondwaterpeil vasthoudt, ondanks het feit dat de watermoleculen uiteraard door de zwaartekracht naar beneden worden getrokken. Als er geen water aan de oppervlakte kan verdwijnen door verdamping wordt het dus (in principe) een stationaire situatie. Het hygroscopische water is voor deze discussie overigens niet interessant, het kan alleen door verwarming van de gronddeeltjes loskomen.
De muren die een vloer begrenzen “zuigen” (capillair) ook water van onderen op en hebben natuurlijk te maken met water dat van de buitenkant en van boven binnendringt (uit de grond en regen). In de “oude” situatie met een doorlatend oppervlak van de grond aan de binnenkant kan er (ook onder de oppervlakte) water uit de muur verdwijnen door verdamping. Na het aanbrengen van een dampdichte vloer kan dat (onder het grondoppervlak) niet meer. Onder die omstandigheid kan een muur extra water (capillair) water uit de grond (aan binnenkant) opnemen als de “onderdruk” in de muur groter is dan die in de begrenzende grond, tenzij het deel van de muur onder het grondoppervlak al zo vochtig is dat geen extra water wordt opgenomen.
Mijns inziens zal dus een muur vochtiger (kunnen) worden door de afsluiting van de bomen (binnen), maar niet door opgesloten water dat radeloos een uitweg zoekt en continu de muur wordt “ingejaagd”, maar door water dat er (onderaan) niet uitgaat.
Dit kan de verklaring zijn voor het feit dat het in veel gevallen toch goed gaat. Ratatouille schreef dat alle huizen in zijn regio bij renovatie van een betonvloer worden voorzien en hij dacht dat het heel Frankrijk om duizenden vloeren zal gaan. Natuurlijk gaat het wel eens mis maar kennelijk meestal niet (ik gaf daarvan ook een paar voorbeelden).
Uit bovenstaande redeneringen volgt dat men als beste remedie voor een (eventueel) te grote toename van vocht in de muren maatregelen moet nemen om de vochtopname aan de buitenkant (en onderkant) te beperken. Dat kan een drainage langs (of vlak bij) de muren zijn. Maar soms kan het ook mogelijk zijn (vooral bij situaties op een helling) om water dat langs het grondoppervlak afloopt van het huis weg te leiden.
Uiteraard kan men voor een gedraineerde ventilerende (soms ietwat vochtige) vloer kiezen en de nadelen daarvan aanvaarden.
Als het kan, is het creëren van een geventileerde kruipruimte (vide sanitaire) met een waterdichte geïsoleerde vloer daarboven natuurlijk de meest ideale oplossing.
