Reageer op: In je eentje oud worden in Frankrijk

[Noë]

Peter, het lijkt mij goed te voorkomen dat je in zo’n tehuis terechtkomt. Gewoon thuis blijven wonen met thuiszorg. Heb je geen naaste(n) meer, die dat alles kan/kunnen regisseren, zorg er dan voor dat jongere vrienden of een tuteur dat doen of vrienden mèt een tuteur.
Het kost een hoop, maar de thuiszorg is goed. Je huisarts en de maatschappelijk werk(st)er zijn daar leidend in en de verplegers aan huis vangen je signalen goed op.
Als het Frans je ontglipt, is de lichaamstaal er nog.
Ik hoop dat de nog jonge Nederlanders of Engelsen in Frankrijk de cursus voor tuteur oppakken om de niet-Franse ouderen te begeleiden. Het lijkt mij een geweldige uitdaging.
Als je in Frankrijk wordt opgenomen voor wat voor kwaal ook, ongeacht je leeftijd, ben je als buitenlander afhankelijk van de welwillendheid van de verpleging. Mijn man die de Franse taal zeer goed beheerst, is veelvuldig opgenomen geweest. De verpleging nam alle tijd om te communiceren. Slechts éénmaal trof hij het slecht op de afdeling urologie in Albi. Omdat hij doof is, werd hij direct tot dement bestempeld. Gelukkig werd hij snel overgeplaatst naar Toulouse, waar de verpleging met hem wegliep. Zo’n vriendelijke en opgewekte vent maakten ze niet vaak mee, vertrouwde de verpleging me toe. Als ik op bezoek kwam, had ik geen rustig moment met hem door alle zorg die maar in- en uitliep met gezellige babbels en de hoofdverpleegster wilde hem zelfs mee naar huis nemen. Geintje, natuurlijk.
Blijf gewoon in je eigen vesting. Je kent de verplegers à domicile al goed door de jaarlijkse bloedafname en griepprik en wat andere akkefietjes. Ze communiceren perfect met de huisarts, de apotheek en de fysiotherapeut die je tot het laatst aan toe wil laten bewegen.
Ik vroeg onze verpleger aan huis, of ik eens een artikel over zijn werk mocht schrijven. Ik kon echter niet met hem mee op ronde, want zijn band met zijn patiënten was als een familieband en daar mocht geen buitenstaander bij zijn. Ook een fysiotherapeut vertelde me over zijn innige banden met ouderen die hij wekelijks of vaker bezocht.
Het huis van een buurvrouw brandde af en de burgemeester vroeg ons, of ze bij ons mocht logeren totdat hij een ander tijdelijk huis voor haar vond. Buurvrouw was verbonden aan de thuiszorg. Iedere morgen stond ik vroeg op om haar ontbijt te verzorgen, à midi serveerde ik haar maal en ’s avonds weer. Voor deze maaltjes hoefde ik geen boodschappen te doen, want al die mamies en papies waar ze poetste, gaven haar groente, eieren, taarten, bonbons, fruit en vers geslachte kippen mee. Zo’n band had ze opgebouwd met haar clientèle.
En wat maken we niet mee met het vaste team taxichauffeurs die de patiënten naar diverse klinieken brengen en weer ophalen. Ze vragen je het hemd van het lijf, maar de volgende rit, informeren ze wel naar je kleinkinderen, je huisdieren, je tuin. Ze weten alles van je, brengen je binnen en geven nog adviezen ook.
En vergeet de burgemeester niet. Heb je problemen, dan kun je die thuis bellen. En Franse buren zijn goud waard. Die staan ook graag voor je klaar! Natuurlijk rekenen ze ook op jou, maar wanneer je te oud wordt om hen te helpen, begrijpen ze dat best.
Ja, dan praat ik wel over het platte land. Hoe het in de steden gaat, weet ik niet.
En iedereen mag mij betichten van een te optimistische kijk op het ouder worden hier.
Mocht het ooit uit de hand lopen, dan vertrouw ik erop dat mijn kinderen me hier van het bed lichten en naar Nederland vervoeren. Jammer voor Nederland, want daar rekenen ze echt niet op de terugkeer van die hoogbejaarde expats die daar wel degelijk rechten hebben omdat ze braaf maandelijks hun AWBZ voldoen.