Ja, ik heb daar een dubbelgevoel over, pergola voor de achterkleinkinderen lijkt me niet nodig, maar er is meer. Het huis, het balkon, de veranda, bouw en restaureer ik voor de eeuwigheid. Ik voel me er toe verplicht, omdat het origineel 226 jaar geleden is neergezet, en ik waardering heb over de keuzes en materialen die toen zijn gebruikt. Er is over nagedacht kwam ik achter.
Omdat ze vroeger de sterkte en krachten niet altijd door konden rekenen, werden alle bouwwerken overgedimensioneerd, vandaar dat ze (zoals een deel van mijn huis) soms nog staan. Ik wil dingen maken waarvan ik weet dat ze helemaal goed en stevig zijn. Dus ook buiten de visuele schil. Dat kost tijd, dat kost geld, vakmanschap en doorzettingsvermogen. Het geeft een goed gevoel, het staat er nog lang. Hoef niet bang te zijn met een sneeuwstorm. Bevredigende gedachte.
Maar sommige dingen wil ik niet voor de eeuwigheid! Stel dat ik er spijt van ga krijgen, de ruimte anders wil gaan indelen over tien jaar, dan moet ik al die fundamenten er weer uit gaan slopen. Soms is het heel verstandig rekening te houden met een kortere plaatsing, maar met materiaal dat geschikt is voor een lange levensduur. Dingen die je kan hergebruiken, verplaatsen.
En ach, een rozenboog, tuinpad, een pergola, een brievenbus op paal dat soort dingen horen bij die tijdelijke keuze. Niet voor eeuwig, want mijn denken over de ruimte is niet definitief. Ik heb veel plezier met die inslag en filosofie. Laatst nog een pergola verplaatst omdat het pad nu anders loopt.
En rozenstruiken, hoe lang gaan die nu mee? Geen leven lang. Oud hout moet je wegknippen, maar een nieuwe roos staat binnen een paar jaar weer helemaal vol in bloei.
