Dit onderwerp bevat 9 reacties, 7 deelnemers, en is laatst bijgewerkt op 7 jaren, 4 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Ik wil een vrijstaande eiken pergola maken.
De kopmaat van het eiken is robuust, 0,15×0,15m.
De gedachte is als volgt:
2 eiken staanders; lengte 3m waarvan 2m bovengronds
Daarop een ligger van 3m lang dmv halfhoutverbinding.
Vervolgens 2 flinke schoren tussen staanders en ligger om “racken: in de lengterichting tegen te gaan.Ruimte om de palen te funderen is er nauwelijks. Aanvankelijke gedachte: koud in de grond met een zak snelbeton.
Ik heb nu wat twijfels of -gezien het gewicht van het totaal (zo’n 200kg) omvallen in de breedterichting geen risico is. Nogmaals verdere verankering is niet mogelijk.
Via een zoektocht op het web gestuit op dit leerboek http://www.berekeningvanconstructies.be/1_404.htm
waarin de krachten exact berekend kunnen worden. De formules gaan mij ver boven de pet.Wat denken mede forumleden van bovenstaande constructie, of is iemand bekend met vuistregels in de grondtechniek?
Bas
Bonjour Bas,
Ik wil je graag voor een paar dingen waarschuwen:
In het algemeen kunnen in de grond gezette palen niet of nauwelijks buigmomenten wegleiden. Met andere woorden, als je een beetje horizontale kracht op de staander uitoefent zal die al snel gaan wijken. De krachten die de constructie willen laten schranken moet je in principe elders afvangen door op geëigende plaatsen schoren aan te brengen. In jouw geval dus zowel in de lengte als in de breedte.
Houten palen direct in de grond, al dan niet met beton eromheen, is geen aanbevelenswaardige werkwijze. Vóórdat je het weet gaan de palen op de grens van wind en water rotten. Het is veel beter om een betonnen poer te storten met een anker erin, waar je de paal op zet. Zie hier voor een voorbeeld.
Het zal duidelijk zijn dat je via dit soort ankers uitsluitend verticale krachten kunt wegleiden, een reden te meer dat je constructie zelf van een stabiliteitsverband voorzien moet zijn.
Salutations, Jos
Als je het op dezelfde manier doet als de ERDF met de houten elektra palen dan moet het wel kunnen. Ik heb geen idee hoe ze dat doen, daarom alvast enkele links:
http://www.systemed.fr/fiches-bricolage/sceller-poteaux-bois,1363.html
http://www.systemed.fr/forum-bricolage/sceller-un-poteau-bois-t18407-8.html
wimbTer inspiratie nog een paar foto’s, het zwaardere werk. Een schuur in opbouw ergens in de Morvan, tijdens een zomerse wandeltocht. Men vroeg zich zo nu en dan af waar blijft die jongen toch. Toch niet weer bouwtechnische dingen fotograferen? Detail 1 en detail 2.
Bas, mijn constructief gevoel zegt dat je eiken pergola met riante afmetingen van 15×15 prima blijft staan wanneer 1 m stevig in de grond ingegraven. Wanneer je bovenaan een goede stijve houtverbinding maakt (met bouwlijm en twee stevige draadeinden met moeren) dan zijn schoren waarschijnlijk helemaal niet nodig. Dat is mooier, en je kan ze zonodig natuurlijk altijd nog achteraf aanbrengen.
Ik heb zelf een zo’n pergola (bijna 3 m hoog)waaraan twee schommels kunnen hangen, uiteraard zonder schoren in het vlak van de pergola. Ronde palen van ca. 15 cm, ingegraven. Wel schoren aangebracht in vlak loodrecht op de pergola (ivm schommels), maar onder het maaiveld (schuin in de grond geslagen), erboven vond ik niet mooi en onhandige obstakels. Houtsoort: geimpregneerd vuren of grenen. Staat al 15 jaar.
Ook ervaring met eiken paaltjes van een hek, die gewoon in de grond zijn geslagen: hebben het ongeveer 20 jaar uitgehouden. Grenen palen 15×15 in de grond ingegraven (poten van een afdak) werden na ca. 15 jaar onderaan slecht, en staan nu op een betonnen voet.
Een pergola lijkt me overigens typisch iets om niet voor de eeuwigheid te bouwen.
Veel plezier met je project.
MaxandrInteressant hoe verschillend tegen een bepaald probleem aangekeken wordt. Mijn constructief gevoel zei namelijk dat de constructie binnen de kortste keren tegen de vlakte zou liggen. De schommels van Maxandr geven mijn gevoel dus ongelijk, juist omdat het de krachten in die richting zijn waarvoor ik bang was.
Mijn redenering was, dat de weerstand van de grond op het ondergrondse deel van de paal = 15 x 100 cm de krachten in bedwang moeten houden. Dat blijkt allemaal exact te berekenen, maar ik ben slecht amateur-ingenieur.De opmerkingen van Jos begrijp ik volkomen. Wanner ik iets maak heb ik de niet te onderdrukken neiging het op een dusdanige wijze te doen, dat het staat voor de eeuwigheid + vijf jaren. Onze eiken haardhoutabri staat dan ook keurig op platines reglables op een betonplaat, die op de plaatsen van de poten verdikt is met een flinke poer.
Alleen als je dan weer leest hoe lang het grenen van Maxandr het in de grond uithoudt, moet het met eiken toch wel wat langer duren voor het verrot is. Natuurlijk, de eeuwigheid zal niet bereikt worden, laat staan de 5 surplus-jaren, maar ook hier heeft Maxandr weer een punt: het is per slot maar een pergola.
De opmerking van Wannox over de ERDF palen heeft me ook wel aan het denken gezet. Hoe men dat daar doet weet ik ook niet, maar lantaarnpalen in NL gaan volgens mij ook zonder fundatie de grond in.
Al met al dank voor de bijdragen en ik denk dat ik het er op ga wagen.
bas
Dat laatste kan ik bevestigen, ik heb het getest met de auto en hij stond helemaal scheef (de lantarenpaal). Huizen hier werden gebouwd zonder fundament, dus als de bodem uit stenige grond of rots bestaat, voldoet het bij een tweebenige -want daar praten we over- pergola, gewoon met de paal de grond in.
Anders bij zandbodem, daar is de weerstand toch te klein. 1/3 onder de grond 2/3 boven de grond, met een zak beton erin, zoals in zijn voorstel is toch wel stevig? Het is een pergola, geen schommel, daar komen veel krachten bij vrij.
Bonjour,
Het is voor mij altijd weer een openbaring hoe verschillend de meningen over zaken als construeren en bouwen kunnen zijn. Uiteenlopend van “als het maar staat” tot “bouwen voor de eeuwigheid”. Die verschillende inzichten komen in mijn ervaring ook zelden dichter bij elkaar. Al filosoferend denk ik dan maar dat dat iets te maken heeft met hoe men in het leven staat.
Nu ben ikzelf typisch een manifestatie van de “bouwen voor de eeuwigheid” categorie, in een vrij manische vorm óók nog. Grootgebracht met spreuken als “als iets de moeite waard is te doen, is het de moeite waard het goed te doen” en “haastige spoed is zelden goed”. Mijn beminde daarentegen neigt meer naar dat andere inzicht, ook wel gekenmerkt door “grote stappen, snel thuis”. Dat geeft zo nu en dan aanleiding tot interessante discussies, om het voorzichtig te zeggen.
Het ergste is dat áls ik eens tegen mijn overtuiging in werk, ik daar onveranderlijk voor word gestraft. Zo liet ik mij ooit verleiden om zo’n houten rozenboog uit een bouwpakket in de tuin te zetten. Natuurlijk met de staanders direct in de grond, het moest immers snel, en het was maar een rozenboog. Bovendien was het hout “milieuvriendelijk geïmpregneerd”, hetgeen bleek te betekenen dat alle knagers, insecten en schimmels dit materiaal als een onweerstaanbare lekkernij beschouwden.
De rozenboog stond en na enige jaren was deze dicht begroeid met, inderdaad, rozen, de trots van mijn beminde. Naarmate de rozenbegroeiing voortwoekerde, werd de onderliggende rozenboog gammeler. Om te repareren kon je er niet meer bij komen, miljoenen agressieve doornen versperden effectief de weg.
Uiteindelijk maakte een stevige storm een einde aan het verhaal. De verrotte rozenboog bezweek, de mooie rozen lagen plat, afzagen en opnieuw beginnen was de enige uitweg. Mijn teerbeminde was niet blij en dat werd niet beter toen ik opmerkte dat we tóch wellicht beter een rozenboog “voor de eeuwigheid” hadden kunnen bouwen.Neen, ik volhard in mijn inzicht dat áls je het aardoppervlak verrijkt met een bouwsel, dat bouwsel van zo hoog mogelijke kwaliteit behoort te zijn. Of het nu een huis, brug, kathedraal of kippenhok is. Excuses, ik kan nu eenmaal niet anders. En waarschijnlijk zal deze oude hond ook geen nieuwe trucjes meer leren. Mijn inzicht wordt nog het beste weergegeven door John Ruskin:
“When we build, let us think that we build forever. Let it not be for present delight, nor for present use alone. Let it be such work as our descendants will thank us for; and let us think, as we lay stone on stone, that a time is to come when those stones will be held sacred because our hands have touched them, and that men will say as they look upon the labor and wrought substance of them, ‘See! This is what our fathers did for us.”
Salutations, Jos
Inderdaad Jos, beter in een keer goed, dan wat gepriegel en waaibomenhoutwerk. Maar aan de andere kant krijg ik wel vreemde associaties als ik hoor dat een rozenboog voor de eeuwigheid moet worden neergezet om onze nakomelingen te gerieven.
FransJa, ik heb daar een dubbelgevoel over, pergola voor de achterkleinkinderen lijkt me niet nodig, maar er is meer. Het huis, het balkon, de veranda, bouw en restaureer ik voor de eeuwigheid. Ik voel me er toe verplicht, omdat het origineel 226 jaar geleden is neergezet, en ik waardering heb over de keuzes en materialen die toen zijn gebruikt. Er is over nagedacht kwam ik achter.
Omdat ze vroeger de sterkte en krachten niet altijd door konden rekenen, werden alle bouwwerken overgedimensioneerd, vandaar dat ze (zoals een deel van mijn huis) soms nog staan. Ik wil dingen maken waarvan ik weet dat ze helemaal goed en stevig zijn. Dus ook buiten de visuele schil. Dat kost tijd, dat kost geld, vakmanschap en doorzettingsvermogen. Het geeft een goed gevoel, het staat er nog lang. Hoef niet bang te zijn met een sneeuwstorm. Bevredigende gedachte.
Maar sommige dingen wil ik niet voor de eeuwigheid! Stel dat ik er spijt van ga krijgen, de ruimte anders wil gaan indelen over tien jaar, dan moet ik al die fundamenten er weer uit gaan slopen. Soms is het heel verstandig rekening te houden met een kortere plaatsing, maar met materiaal dat geschikt is voor een lange levensduur. Dingen die je kan hergebruiken, verplaatsen.
En ach, een rozenboog, tuinpad, een pergola, een brievenbus op paal dat soort dingen horen bij die tijdelijke keuze. Niet voor eeuwig, want mijn denken over de ruimte is niet definitief. Ik heb veel plezier met die inslag en filosofie. Laatst nog een pergola verplaatst omdat het pad nu anders loopt.
En rozenstruiken, hoe lang gaan die nu mee? Geen leven lang. Oud hout moet je wegknippen, maar een nieuwe roos staat binnen een paar jaar weer helemaal vol in bloei.
Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.
