Bonjour,
Nog even een anekdote, die ik ook onder “Entre Bavards” had kunnen plaatsen, maar die wel aardig de bovenstaande ervaringen onderstreept. Indien u dit vervuiling van de draad vindt, mijn excuses…
Ik wilde mijn klassieke 1965 Ford Mustang vanuit NL op FR kenteken hebben. Dat kan om allerlei redenen uitsluitend op een Carte Grise de Collection. Uiteindelijk had ik de hele papierwinkel inclusief VVE Attestation, Quitus Fiscal en Controle Technique compleet. Ik toog hiermee naar onze Mairie, die is namelijk zeer behulpzaam. Dan hoef je niet zelf helemaal naar de préfecture om daar in de rij te gaan staan.
Er was wat onduidelijkheid over de verschuldigde kosten en de secretaresse op de Mairie belde (waar ik bij stond) met de Préfecture. Ze moest aan de dame aldaar zo ongeveer de hele aanvraag voorlezen, inclusief (NL) kenteken en chassisnummer. Tot mijn verbijstering kreeg ze te horen dat de auto als gestolen stond geregistreerd en derhalve geen FR kenteken kon krijgen. Tenzij ik ermee naar de Gendarmerie ging om een soort verklaring van geen bezwaar te halen.
Ik had de auto gekocht van een bekende die de auto zelf uit de USA had geïmporteerd. Alle papieren waren er bij, inclusief inklaringsformulieren en zelfs de oorspronkelijke USA factuur. Onmogelijk dat die auto gestolen was.
De vriendelijke secretaresse belde (waar ik bij stond) de Gendarmerie om een afspraak voor me te maken. De gendarme begreep er niets van. Verklaringen van geen bezwaar kende hij niet en ook zijn collega’s hadden er nog nooit van gehoord. Maar ik moest maar even langskomen met de auto en de papieren, dan zouden ze wel kijken.
Mijn komst bij de Gendarmerie bracht opschudding. Een klassieke Ford Mustang op het terrein, dat was weer eens wat anders dan de zoveelste blikschade of kruimeldiefstal. De hele kazerne liep uit, het interieur werd bewonderd, de motor moest draaien (oh la la, le V8, quel bruit!), verhalen werden uitgewisseld, foto’s gemaakt, het werd een compleet evenement.
Uiteindelijk vroeg de chef-gendarme wat hij voor me kon doen. Hij hoorde het verhaal, bekeek mijn papierwinkel en nam me mee naar zijn kantoor. Hij raadpleegde (waar ik bij was) alle registers die maar mogelijk waren, gestolen auto’s, verdachte auto’s, uitstaande boetes, douane, etcetera. Geen spoor van mijn Mustang te vinden. Hij had dus geen enkel bezwaar tegen een FR kenteken voor mijn auto, maar dat op schrift stellen nee, dat kon en mocht hij niet. Dat deed de Gendarmerie namelijk nooit.
Niettemin wilde hij me wel graag helpen. Dus (waar ik bij zat) belde hij direct naar de chef van de afdeling kentekens bij de Préfecture om te vragen wat nu eigenlijk het probleem was. Die chef vroeg ook wat gegevens en antwoordde direct dat er geen bezwaar tegen een FR kenteken was. Toen de gendarme vroeg wáárom ik dan bij hem was langsgestuurd om een verklaring van geen bezwaar te halen, riposteerde de chef dat het onmogelijk was dat één van zijn medewerkers dit gezegd zou hebben. Dus zowel de secretaresse van de Mairie als ikzelf hadden dit blijkbaar gedroomd of zo. De chef zei, stuur die papieren maar ter attentie van mij, dan maak ik het persoonlijk in orde. En zo geschiedde.
Twee dagen later had ik mijn nieuwe FR Carte Grise, de officiële van de Préfecture was er nog eerder dan de tijdelijke die je altijd krijgt.
Het enige voordeel van dit verhaal is dat ik nu bekend ben bij alle gendarmes in de omgeving. Dat is toch weer makkelijk bij verkeerscontroles en als je de diensten van deze lieden eens nodig hebt.
En FR fonctionnaires? Ik kan er inmiddels boeken over schrijven. En ik kan ze niet meer zíen. Dit soort bureaucraten lijkt uitsluitend te bestaan om normale mensen het leven onmogelijk te maken, het bloed onder de nagels vandaan te tergen en de meest lankmoedige persoon tot kokende razernij of gillende waanzin te drijven. Ik vind het wonderbaarlijk dat er niet regelmatig FR ambtenaren in vlagen van verstandsverbijstering om het leven worden gebracht. Wéér een verbazingwekkend aspect van het leven in FR… 🙂
Salutations, Jos
