Oh, is Peter ook nog neerlandicus? Wel dat zijn Marietta en ik ook, met diploma’s en al. (Wat doen die lui toch in Frankrijk????) Neerlandicus zijn kan een lastige handicap zijn voor jezelf en je omgeving. Maar juist een neerlandicus weet, dat communiceren iets is, wat je spontaan moet doen met inzet voor afstemming, zonder regeltjes van juiste tekst en tekstopbouw. Schrijf- of typefouten zijn helemaal niet interessant. En je motivatie uiten zonder pragmatische benadering, hetgeen Peter Ingrid volgens mij verwijt, is helemaal niet verkeerd. Het gaat toch om een open gedachtewisseling. En Ingrid communiceert vanuit haar hart en vanuit haar realiteit. Ze geeft duidelijk aan, dat actieve euthanasie slechts een actie is daar waar andere begeleiding in een ziekteproces ophoudt dan wel faalt. Ze onderstreept haar gloria-momenten als arts en ze zou die ook willen uitbreiden in de richting van dit onderwerp, maar ze geeft eerlijk aan daarin nog zoekende te zijn.
Intussen kwam Steven weer met een mooie bijdrage die me verder aan het denken zet en waarover ik een dezer dagen ga praten met mijn man die filosofie studeerde. Allemaal heel waardevol. Maar dan denk ik aan Albert die duidelijk een signaal afgaf. Die worstelt misschien in een zware mist van theorie en praktijk, misschien of juist zonder lichtbaken die naar de nooduitgang wijst. Hij wil stappen ondernemen of een naaste helpen die te nemen. Hoe communiceer je met iemand die een houvast zoekt voor het hier en nu om verder te gaan dan dat hier en nu? Iemand die rust wil vinden in een moeilijke zoektocht. Als hij leert rouwen, kan hij dan echt die laatste levensfase beter in de hand houden? Dus – en dat is geen afvangen op woorden!!! – als hij nu ruimte geeft aan verdriet en gaat inzien dat het laatste lijden ook bij het leven hoort, kan hij dan beter kiezen of helpen kiezen? Ik weet dat ik nu chargeer, een foute discussiemethode. Maar het blijft allemaal zo theoretisch voor velen ….
Reageer op: Fermer les yeux
Onze Sponsors
Web@rt
