Niemand verliest graag. En toch moeten we het allemaal leren …., zo begint een van de essays van de Martelaere, waarin ze verhaalt over verlangen en ontroostbaarheid. Ik moest er meteen aan denken toen ik de laatste opmerkingen van JSW zag.
Ik realiseerde me dat JSW middenin een rouwproces zit, zijn geliefde object is onbereikbaar is geworden. Dit vereist dat hij verbindingen met het bewuste object moet verbreken; een uitermate pijnlijk proces, gepaard gaand met rouw of zelfs melancholie.
De “”kunst” bij rouw is om het beminde object los te laten om vervolgens weer uit te kijken naar andere beloftevolle objecten. Maar sommigen hebben “altijd pech”; ze kiezen keer op keer de verkeerde objecten, maken steeds weer verkeerde keuzes. Het zijn degenen die gefrustreerd raken, met beschadigde ego’s blijven zitten, enerzijds steeds risicolozer en onproductiever te werk gaan, en anderzijds steeds meer “anderen” de schuld geven. En de liefde die er was voor het object slaat om in een blinde haat.
Een tragische toestand.
De normale afloop van een normaal rouwproces bestaat erin dat de rouwende na verloop van tijd zich weer positief gedraagt en weer geïnteresseerd raakt. Maar daar is tijd voor nodig. Ik hoop voor JSW dat de rouw snel voorbij gaat, dat hij weer vreugde in het leven vindt, dat hij weer geïnteresseerd raakt in de objecten zelf.
Bete JSW, je zult ontdekken dat rouw eindig is, en eindigt in een soort ontrouw aan het verloren object: het was al met al toch niet Alles, toch niet het Enige. Je zult ontdekken dat elk object vervangbaar is, dat er geen reden is de schuld aan anderen te geven, en dat je de oorzaak van het onbereikbaar worden van je geliefde object vooral en op de eerste plaats bij jezelf moet zoeken.
