Pas de problème

Reeds enige jaren zijn wij de gelukkige eigenaren van een bejaarde camper. Een bahama beige Challenger op een verlengd Peugeot J5 chassis, met een interieur in smaakvol bruin en oranje. Helemaal in de tijdgeest, als je die tenminste naar de tachtiger jaren verlegt.

Nu is zo’n oude camper altijd een uitdaging. Af en toe gaat er iets stuk. Op één van onze reizen werden we verrast door een forse lekkage boven het bed. Op een ander tripje waaide de luifel er af. Het vermaaltoilet gaf het op een zéér ongewenst moment op, de details laten we aan de verbeelding over. De geyser veranderde het interieur in een gaskamer. In een file op een hete zomerdag begonnen de zekeringen te smelten. Daarentegen kapte de kachel ermee toen het serieus koud werd. De buitenverlichting gaf in het stikdonker de pijp aan Maarten. Een dakluik verstarde tijdens een hoosbui in geopende toestand. De pomp voor het interieurwater weigerde plotsklaps dienst. De koelkast deed zijn naam niet langer eer aan toen we een koud drankje wilden nuttigen. De accu stopte zonder waarschuwing met stroom leveren. Een muizenfamilie nam haar intrek in de opbergruimte onder de vloer.
Dit alles klinkt weliswaar heel dramatisch maar is niets wat de handige knutselaar niet weet te verhelpen. Een uitgebreide gereedschapskist, twee rechterhanden en een dosis creativiteit doen hier wonderen. Dus hebben we op-en-af al vele jaren plezier van onze camper. En als we toch eens wat moe worden van alle verrassingen, dan troosten we onszelf met de gedachte aan wat we voor het ding betaald hebben. Een bedragje wat je op een nieuwe camper in één jaar afschrijft. Al met al toch een positieve ervaring. Totdat…

Het begon allemaal heel ondramatisch. In januari 2014 maakten we een leuk uitstapje naar Anglet, aan de Atlantische kust vlakbij Biarritz. Van die gelegenheid maakten we gebruik om ook even over de Spaanse grens te wippen om daar wat inkopen te doen. Tijdens de rit schoot de camper af en toe uit de 5e versnelling. Dat klonk en voelde niet ernstig, maar in het kader van “better safe than sorry” na de trip er toch maar even mee langs de plaatselijke garage gegaan. Een vertrouwenwekkend bord verzekerde ons dat we met een “spécialiste toutes marques” te maken hadden. Niet gering dus. Bij de officiële Peugeot dealer hoef je namelijk met een dergelijke antiquiteit niet aan te komen, was ons al eerder “vriendelijk” te verstaan gegeven. Maar Franck, de mécano en eigenaar van de plaatselijke garage, had al eerder wonderen verricht aan onze normale gebruiksauto. We vertrouwden hem dus met een gerust hart onze camper toe. Franse mécano, Franse auto, wat kon er mis gaan? Pas de problème.

Nu heeft Franck het altijd druk, dus het duurde even voordat we aan de beurt waren. Doch na enig wachten kregen we de diagnose. De 5e versnelling bleek versleten te zijn. De genieën van Peugeot hadden namelijk van de oorspronkelijke 4-bak een 5-bak gemaakt door er wat tandwieltjes aan toe te voegen. Helaas zonder voldoende aandacht voor de smering van het geheel. Dus elke Peugeot J5 krijgt op een zeker moment problemen met de 5e versnelling. Later heeft Peugeot dit probleem overigens verholpen met een modificatie. Namelijk, door de oliepeilstok van de versnellingsbak korter te maken, waardoor er dus meer olie in de bak gaat en het smeringprobleem wordt verholpen. Typisch Franse oplossing, n’est-ce pas? Maar daar hadden wij dus niets aan. Erger nog, omdat zo’n beetje álle J5 versnellingsbakken er op den duur aan gaan, waren de benodigde tandwieltjes in Frankrijk al lang uitverkocht. De oplossing van Peugeot France, namelijk onze camper naar de sloop brengen, sprak ons niet aan. Franck was nog met de onderdeelcode op Internet gaan zoeken en vond een Duitse website waar dat ding voorkwam… maar hij kon het Duits niet lezen. Wij wel, dus uiteindelijk de benodigde reparatieset voor de 5e versnelling in Duitsland besteld. Typisch gründlich werden de onderdelen razendsnel geleverd en wij brachten deze naar Franck. Pas de problème.

Nu heeft Franck het altijd druk, dus het duurde even voordat we aan de beurt waren. Maar eind maart konden we weer rijden. De tandwieltjes voor de 5e versnelling waren gemonteerd, de camper reed weer. Het zingende geluid uit de versnellingsbak zou volgens Franck vanzelf verdwijnen als de nieuwe tandwieltjes waren ingereden. Daar had hij gelijk in maar op een andere manier dan we gedacht hadden. We maakten een uitgebreide proefrit in de omgeving en het geluid werd inderdaad minder. Aan het einde van de dag gingen we nog even naar Dax, een flinke rit, maar we wilden nog wat inkopen doen bij een aldaar gevestigde speciaalzaak in camperaccessoires. Bij het achteruit inparkeren besloot de versnellingsbak in die positie vast te vriezen. Wat er ook gedaan en geprobeerd werd, de camper bleef onwrikbaar in de achteruit staan. Van Dax achteruit over de snelweg naar huis rijden was geen optie, dus zat er niets anders op dan Franck te vragen het ding te repatriëren.

Nu heeft Franck het altijd druk, dus het duurde even voordat we aan de beurt waren. Bovendien was zijn autotransporter maar nét groot genoeg om de camper te kunnen opladen. Maar uiteindelijk kwam het ding weer in de garage van Franck terecht, en kon hij de boel openmaken om het probleem nader te onderzoeken.

Nu heeft Franck het altijd druk, dus het duurde even voordat we aan de beurt waren. Maar ergens eind april had hij de versnellingsbak geopereerd. Er bleek een fabricagefoutje te zitten in één van de nieuwe tandwieltjes uit Duitsland. Blijkbaar was er iets mis gegaan met het hardingsproces. Alle tanden waren eraf gebroken en hadden zich gezellig door de versnellingsbak verspreid. Geen wonder dat dat allemaal niet meer zo lekker wilde bewegen. Maar Franck had wel een oplossing. Voor het kapotte tandwiel kon hij via een vriendje wel een vervanging vinden, en de versnellingsbak kon hij uitspoelen. Kwestie van even sleutelen. Pas de problème.

Nu heeft Franck het altijd druk, dus het duurde even voordat we aan de beurt waren. Ergens in mei was hij uitgesleuteld en was de camper weer startklaar. We kwamen het ding ophalen en Franck zou hem van achter de garage wegrijden. De versnellingsbak schakelde van achteruit naar één en bleef daar. Weer net zo vast als vóór die tijd, maar in een andere versnelling. Op vakantie in zijn één lokte ons ook niet aan, dus de camper bleef bij Franck. De diagnose luidde dat nu toch echt de hele versnellingsbak eruit zou moeten en vervangen door een revisie-exemplaar. Gelukkig zat er een revisiebedrijf in de buurt van Bordeaux dat op zijn website beloofde kant-en-klare J5 ruilbakken in voorraad te hebben. Franck hoefde slechts de oude bak eruit te halen, het revisiebedrijf zou deze doen ophalen en ruilen voor een andere, waarna Franck de ruilbak weer kon monteren. Pas de problème.

Nu heeft Franck het altijd druk, dus het duurde even voordat we aan de beurt waren. Begin juni ging de gedemonteerde bak op weg naar Bordeaux. Er zat slechts één kink in de kabel. Het bedrijf had de beloofde ruilbak niet op voorraad, maar ze zouden onze bak zo snel mogelijk reviseren en dan kregen we onze eigen bak in nieuwstaat terug. Voor hetzelfde tarief als een ruilbak, binnen een week. Na een week hoorden we dat het toch wat lastiger was. Er moest een moeilijk onderdeel besteld worden en dat was er na een week nog niet. En twee weken. En drie weken. En een maand. En toen kregen we de versnellingsbak weer terug. Ongerepareerd, want bij nader inzien begon het revisiebedrijf er toch maar niet aan. Gelukkig berekenden ze ook geen kosten voor deze exercitie. Dus waren we weer precies even ver als zes weken eerder, met een camper zonder versnellingsbak.

Franck vond een ander revisiebedrijf dat ons verzekerde dat de bak snel gereviseerd kon worden. We konden hem persoonlijk brengen, een aanbetaling doen en binnen een week weer ophalen tegen betaling van het resterende saldo. Het leek welhaast te mooi om waar te zijn. Dat was het ook, want toen we de naam van het bedrijf Googelden om hun exacte adres te vinden, zagen we dat het bedrijf in “redressement judiciaire” verkeerde. Uitstel van betaling op de rand van faillissement, zeg maar. Óók niet een adres waar je je geld en versnellingsbak wilt achterlaten.

Inmiddels was het vakantieseizoen aangebroken. Toch maar Internet gaan afspeuren voor advertenties voor een 2e hands versnellingsbak. We zagen foto’s van bakken die in het stro of het zand lagen, of buiten in de regen. Alleen 06 nummers, garantie tot de deur, maar wel allemaal voor de hoofdprijs. Niettemin contact opgenomen met een aantal van de minder onbetrouwbaar uitziende adverteerders. De meesten namen niet eens de moeite om te reageren… het was immers vakantietijd. Bij anderen was de bak “net verkocht” of ze hadden toch een nét wat ander type of ze beloofden terug te bellen en deden dat niet… kortom hopeloze toestand.

Uiteindelijk kwamen we in contact met een vriendelijke meneer bij St Etienne in de buurt. Dat is een tochtje van zo’n 500 kilometer, enkele reis. Deze man bood voor slechts 55 euri een bak aan waar de 5e versnellingstandwieltjes al waren uitgehaald “maar de andere versnellingen waren prima”. Nu hadden wij natuurlijk zelf nog een 5e versnellingsset, want afgezien van het kapotte tandwiel was die prima en Franck had voor dat kapotte tandwiel een vervanging geregeld. Dus wij naar St Etienne gereden, man ontmoet, versnellingsbak ingeladen en bij Franck afgeleverd. Dat gaat goed dachten we. Franck zou de boel weer gaan inbouwen en dan konden we rijden. Pas de problème.

Nu heeft Franck het altijd druk, dus het duurde even voordat we aan de beurt waren. In dit geval was dat maar goed ook. Twee dagen later krijgen we een mailtje van de man uit St Etienne. Duizend excuses, hij had de versnellingsbak via zijn vader, hij dacht dat die bak perfect was, maar toen hij daarna met zijn vader sprak bleek de betreffende bak problemen met de 1e versnelling en de achteruit te hebben. Dus wij hadden er niets aan. Dat was natuurlijk op zich heel netjes en correct van die man, hij heeft zelfs ons geld teruggegeven, maar wij hadden dus voor joker 1000 kilometer gereden en nog steeds geen werkende versnellingsbak. Wèl inmiddels twee kapotte bakken, we leken zo langzamerhand wel verzamelaars.

Na deze verwikkelingen waren we wel een beetje klaar met de charme van de Franse slag. Ondertussen was het eind september geworden. Na enig zoeken en informeren vonden we een bedrijf in Nederland dat ons verzekerde de juiste ruilversnellingsbak in voorraad te hebben liggen, helemaal gereviseerd en met 6 maanden garantie. Geen Franse charme doch Bataafse nuchterheid. Via de mail werden foto’s van de bak uitgewisseld en uiteindelijk de koop bevestigd. Maar na alle ervaringen waren we nu langzamerhand helemaal paranoïde geworden en vertrouwden niets en niemand meer. De oude bak moest worden ingeruild dus we hingen sowieso aan 2 keer transportkosten, en die zijn voor zo’n zwaar ding op een pallet niet gering. Daarom hebben we de bak persoonlijk in Nederland omgeruild, zonder risico dat er tóch weer een verkeerd type geleverd wordt, dat de bak tijdens het transport beschadigt of verdwijnt, of dat we vooruit betalen aan een bedrijf dat vervolgens failliet gaat. Overigens waren we niet de eerste Franse klant van dit Nederlandse bedrijf. De man vertelde ons dat hij al meerdere Peugeot revisiebakken naar Frankrijk had geleverd die aldaar niet meer te krijgen waren. Dus voor hem was er niets nieuws onder de zon. Na de lange reis kwamen we met een kakelverse revisiebak met garantie terug in Frankrijk en brachten deze zo snel mogelijk naar Franck. Pas de problème.

Nu heeft Franck het altijd druk, dus het duurde even voordat we aan de beurt waren. Ergens in november was het dan eindelijk zo ver. De nieuwe bak was gemonteerd, dat was het goede nieuws. Hij deed het niet, dat was het slechte nieuws. Franck mopperde op die rare Hollandse versnellingsbak. Na enig zoeken en redeneren ontdekten we de oorzaak. Door het lange stilstaan was de koppeling vast komen te zitten waardoor die niet meer vrij kwam als je het pedaal intrapte. Dan kun je bij draaiende motor dus ook niet inschakelen, dus dat moest eerst worden verholpen. Een truc daarvoor is het slepen van de camper in de versnelling of hem op blokken zetten en dan met draaiende motor in de versnelling op de rem trappen. We spraken met Franck af om dat te gaan proberen. Pas de problème.

Nu heeft Franck het altijd druk, dus het duurde even voordat we aan de beurt waren. Een weekje later waren we er klaar voor. De motor wilde niet meer starten want de accu was door het lange stilstaan diep ontladen en daardoor overleden. Dus een nieuwe accu erin. Instappen en starten. De startmotor deed niets, maar er kwamen wel ruimschoots rookwolken en vlammen uit het dashboard. Het leek erop alsof er een stevige kortsluiting gaande was. Deze problemen hadden we met de camper nog nooit gehad. Niets deed het meer en Franck constateerde dat het dashboard moest worden gedemonteerd om te kijken wat er aan de hand was. Pas de problème.

Nu heeft Franck het altijd druk, dus het duurde even voordat we aan de beurt waren. Het dashboard werd verwijderd waarna bleek dat muizen of andere knaagbeesten zich tegoed hadden gedaan aan de delicatesse van de kabelbomen onder het dashboard. Een flink deel van de isolatie was verdwenen en kale koperkernen lagen tegen elkaar en tegen het metaal van de carrosserie. Gelukkig bedachten wij ons dat we ooit een uitgebreide verzekering hadden afgesloten voor de camper. En ja hoor, een bezoekje aan de tussenpersoon leerde ons dat deze schade in principe door de verzekering zou worden gedekt. Er behoefde nog slechts een expert langs te komen om de schade te bepalen. Zo’n expert maakt rondes, komt dus niet op stel en sprong, dus we moesten nog even geduld hebben. Maar uiteindelijk werd bevestigd dat de kortsluitingschade door de verzekering vergoed zou worden. We kregen het groene licht en Franck kon beginnen aan de reparatie. Pas de problème.

Nu heeft Franck het altijd druk, dus het duurde even voordat we aan de beurt waren. De jaarwisseling lag inmiddels achter ons. Maar Franck liet zich van zijn beste kant zien. Niet alleen had hij de bedrading vervangen, maar ook de zekeringkast, alles betaald door de verzekering. En hij had zelfs door middel van één van de bovenbeschreven trucs de koppeling weer losgekregen. De camper stond klaar en we konden rijden. Pas de problème.

Nu zijn we na alle ervaringen toch wat kopschuw geworden en besloten de camper eerst eens uitgebreid te gaan proefrijden. En wel in de nabije omgeving, zodat bij eventuele pech niet over grote afstand gerepatrieerd hoefde te worden. Dat was dus maar goed ook. Op één van de eerste rond-points in de buurt moesten we remmen om een grote vrachtwagen voorrang te geven. Het rempedaal zakte zonder weerstand tot op de bodem. Het enige dat ons redde van een berichtje in de plaatselijke krant onder “gemengd nieuws” was hard rukken aan de handrem en slordig sturend het trottoir op tornen. Stapvoets rijdend gingen we terug naar Franck. Die was vergeten ook de remblokken te vervangen zoals we hadden gevraagd. Maar dat ging hij nu alsnog doen. Pas de problème.

Nu heeft Franck het altijd druk, dus het duurde even voordat we aan de beurt waren. Na enige aandrang waren de remblokken vervangen, de remleidingen ontlucht en het geheel nauwgezet gecontroleerd. Er kon weer gereden worden. En zowaar, het lijkt erop dat alles eindelijk weer functioneert zoals het hoort. Inmiddels hebben we een slordige 1000 kilometer in de directe omgeving afgelegd, al rondjes rijdend in een kleine straal rond onze woonplaats. Tot dusverre komen we steeds weer op eigen kracht terug. Daarom gaan we binnenkort onze eerste serieuze trip maken.

Indien u na dit verhaal geen teken van leven meer van ons verneemt weet u dus hoe dat komt.

Salutations, Jos