bejaardenhuis

Ik had vanmorgen een pittige discussie met iemand die in twijfel trok of de verkoop van ons huis wel degelijk te maken heeft met het feit dichter bij mama te gaan wonen.
Ik probeerde ze te overtuigen dat het voor mij normaal is je oude moeder te verzorgen waar mogelijk, ze heeft mijn partner negen maanden meegesjouwd, opgevoed, gekleed, geschoold, gezorgd en geweend, nu draaien we de rollen om.

Ik verduidelijkte m’n standpunt door te wijzen op het bejaardenhuis in zijn stad “kijk eens hier, zou jij hier willen wonen?
Zouden jullie hier je moeder heen willen brengen?
Ik wees naar de overkant van de straat, een prachtig gebouw “pomp funebre” staat er in prachtige sierletters op de gevel, buiten staan enkele mooie stenen van marmer, de auto staat gepoetst op de parkeerplaats ‘de haviken wachten op de volgende’ zeg ik lachend.
Ik ga m’n moeder daar echt niet heen brengen.
In plaats van een mooie ouwe dag geven ze je een kamertje op de laatste verdieping, daarna hoef je alleen de weg nog maar over.
Zwijgend liepen ze weg, ik voelde me opgelucht, met plezier liep ik naar de bakker voor een lekker vers stokbroodje.
Telkens verbaas ik me er weer over, hoe kan een gemeente een zo’n deprimerende vergunning geven aan pompe funebre te vestigen tegenover een bejaardenhuis.