Dit onderwerp bevat 18 reacties, 6 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 8 jaren, 6 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Waar de politiek blijft kutten en kloten met quota, is ’t misschien ’n goed idee om vakantiehuizen open te stellen voor vluchtelingen uit Afrika en ’t Nabije Oosten.
Die staan toch maar leeg, de winter komt eraan, maar vooral : er moet iets gebeuren.Peter (die dit bewust plaatst in deze rubriek en niet in ‘de Franse overheid’ want aan overheden hebben we weinig, we zullen ’t zelf moeten doen).
Gezien de vele reacties is ’t kennelijk geen goed idee.
Jammer.Peter (die nog van de school “heden gij, morgen ik” en “draagt elkanders lasten” en zo is).
Het is een aanmoedigend idee, ik begrijp je zorgen. Maar de meeste vakantiehuizen zijn van particulieren, dat is lastig onderhandelen. Maar de grote ‘ketens’ zouden het misschien ook wel commercieel aan het coa kunnen verhuren. Want gewoonlijk worden er redelijke deals gemaakt. Hoewel de meeste kerstboekingen al afgesloten zijn, dus alleen heel tijdelijk zou kunnen?
“(…) ask not what your country can do for you, ask what you can do for your country” (J.F. Kennedy, 20/I/61)
Peter.
Alleen, Peter, lijkt jouw voorstel zoals je het verwoordt meer op: ask not what your country can do for you, ask what your neighbour can do for your country.
FransFrans, dat lijkt me jouw interpretatie. Inderdaad, ik exploiteer noch gîtes noch chambres. Maar anders wist ik ’t wel.
Wat ik dan wel doe ? Dat wil je helemaal niet weten, en dat gaat bovendien niemand iets aan.Nog ’n cliché : think global, act local.
Peter.
Met gemengde gevoelens kijk ik steeds naar de tv-beelden van al die vluchtelingen. Ik kwam als kleuter met mijn ouders uit Indonesië dat onafhankelijk werd. Mijn ouders waren allebei opgegroeid in Indië en geïnterneerd in Jappenkampen. Ze hadden de politionele acties – hoe je er dan ook tegen aankijkt – nog vers in het geheugen. We kwamen berooid aan met zoveel Nederlanders die hun land, huis, bezit, jeugd en vrienden achterlieten. We kwamen weliswaar met een veilige en luxe schuit maar het onthaal was uiterst kil. We konden eerst wonen boven de dierenartspraktijk van mijn opa en kregen daarna een huis in een wijk voor gerepatrieerden in een Brabants dorp waar de bevolking ons niet echt warm verwelkomde. Mijn vader werkte direct weer in rijksdienst en mijn ouders moesten een hoge lening afsluiten om het huis in te richten. Maar doordat we Nederlanders waren gingen we een goede toekomst tegemoet. Dan ben je dankbaar voor je taaie ouders en voor je leven in Nederland. En mijn ouders waren in de gelegenheid nog decennialang warme banden met hun land van herkomst te onderhouden ook op het ondersteunende en culturele vlak. Wij kinderen kregen twee culturen met de rijstepap-lepel ingegoten, een rijkdom.
Tja, denk je dan, hoe moet het nu met die vluchtelingen die de Nederlandse taal niet beheersen, geen Nederlands paspoort hebben, een niet Westers geloof hebben, niet direct in het arbeidscircuit komen, geen leningen kunnen afsluiten en een zwaar beroep doen op de Europese economie gedurende tientallen jaren.
Dan kan het gebeuren, dat je je drukker gaat maken over de economie dan over de vluchtelingen. Het Nederland-herrijst-gevoel van de laatste Prinsjesdag smelt dan als sneeuw voor de zon. Hoe moet het nu met onze pensioenen en nazaten hoor je dan om je heen.Gisteren lunchte hier op ons vredige en zonnige terras een hoogbejaarde vriendin. Als 14-jarige beleefde ze de bombardementen in Rotterdam. Vluchten, was toen haar gedachte, vluchten! Haar emotie zette me aan het denken. Ze kon niet vluchten, maar ze kreeg wel de kans om mee te werken aan het nieuwe Nederland. Luctor et emergo, geweldig! Maar mijn generatie deed daar weinig aan en plukte er alleen de vruchten van, de gepamperde jonge senioren die nu denken: laten al die jonge vluchtelingen ter plekke strijden voor hun toekomst en niet hier hun hand ophouden.
Zigzaggende emoties die je nog niet in het gareel krijgt, zeker niet wanneer je kleine kindertjes ziet die aan de hand van hun ouders kilometers te voet en bus in bus uit afleggen nadat ze de gammele bootjes overleefden. Van die hummels wordt verwacht dat ze vergrijzende Europa gaan redden.Wat kun je doen? Kennissen in Nederland namen eens een uit Joegoslavië gevlucht gezin op. De ouders werkten mee in hun bedrijf als erkende werknemers. De kinderen gingen naar school en studeerden aan universiteiten. De ouders keerden welvarend maar door heimwee gevoed terug, de kinderen bleven als Nederlanders in goede positie en bezoeken hun ouders in vakanties. Een succesverhaal! Hoeveel van die verhalen zijn er? Die Nederlandse kennissen hielpen die kinderen met huiswerk, groeien door het gepuber heen, met rijbewijzen en Nederlander worden.
Een vakantiehuis in Frankrijk of Nederland beschikbaar stellen is een vriendelijk gebaar, zeker als je dat non-profit doet. Maar voor hoelang en met welke begeleiding? Kun je de vluchtelingen in je vakantiehuis ook een toekomst bieden? Met de eerste nood lenigen, ben je er nog niet.
Ik denk dat we allemaal met zigzaggende emoties wachten op een verlossend beleid dat de stroom vluchtelingen terugbrengt en een toekomst kan bieden aan de reeds aangekomen vluchtelingen. Een land dat voor 160 miljoen euro’s twee Rembrandts koopt, vindt vast wel weer een oplossing voor vluchtelingen, hoewel steeds meer Nederlanders wegens het eigen risico ernstige gezondheidsproblemen veronachtzamen.Hier op mijn rustige stekje in Frankrijk blijf ik kijken naar de tv-beelden en wachten op de verantwoordelijke leiders in Europa, wetende dat les Rothschild nog rijker werden en we hier een te veronachtzamen eigen risico hebben.
Als je je vakantiehuis beschikbaar wilt en kunt stellen, gewoon doen.
Als je wilt storten of als vrijwilliger bij het Rode Kruis wilt werken, gewoon doen.
Als je nog goed bruikbare spullen wilt schenken, die je niet al gaf aan andere instanties, gewoon doen.
Als je toch al gewend was extra inkopen te doen voor de winkelwagentjes voor goede doelen, gewoon doorgaan ook voor de nieuwe daklozen.
Maar al met al staan we toch machteloos, met bijna lege handen en vrees voor een enorm probleem dat Europa nu moet oplossen al dan niet met positieve en negatieve burgerinitiatieven.
We staan aan het begin van een nieuw hoofdstuk van de geschiedenis waarvan we de laatste paragraaf niet kunnen voorspellen en waaraan we weinig kunnen veranderen, hoe dan ook.
En het blijft afwachten in hoeverre we er persoonlijk mee geconfronteerd worden in zo’n groot land als Frankrijk, waar wij als gelukzoekers wel altijd welkom waren …
Wellicht melden zich hier straks forumleden die de waarde van hun Franse huis zien dalen doordat buren hun tweede huizen of gemeentes hun centres loisirs open stelden voor vluchtelingen.Ik weet niet, of het een objectief waarnemen is, maar de Franse media besteden minder aandacht aan de onderhavige problematiek dan de Nederlandse. En de Fransen om ons heen praten liever over het Griekse probleem dan over de immense vluchtelingenstroom.
Neen, Mimi, machteloos staan we niet. En angst was nooit ’n goede raadgever.
Gewoon dóórgaan met geven, belangeloos, want eens is ’t onze beurt.
En wellicht andere F kranten lezen.
Peter.
Dank, Marietta, dit geeft de burger moed.
Peter (die in eerste instantie dacht dat genoemde Eric en Charles gîte-uitbaters waren).
Als je de verontwaardigde, angstige mensen ziet die aangeven dat er ook een tuin grenst aan het -nog in te richten tijdelijke opvangcentrum-, en dat oma elke week daar langs moet, om naar de club te gaan. Dat er wel 9 kinderen wonen in een straal van 1200 meter, die misschien wel in de buurt kunnen komen van deze vluchtelingen. Om nog niet te spreken over de jonge vrouwen die in het dorp wonen. “Dat kan je als gemeente toch niet maken!” verontwaardigd en angstig, blikken mensen in de camera. Ogen gesperd. “We zijn geen racisten, maar niet hier!”
Het gelijkstellen van pedofielen en vluchtelingen, een op een, zonder enige moeite of nadenken, daar word ik koud van, niet van de september bui. Er moet nog veel geleerd worden.
Angst is een slechte raadgever. Een vriendin die wegens haar mans werk lang in Syrië woonde, heeft ook haar vrees omdat de vrouw daar een andere positie heeft in de samenleving dan die in het westen. Geen vrees voor haar eigen hachje maar voor de impact op de westerse cultuur. Misschien moet je die angst vertalen in: wel welkom, maar leef dan wel zoals wij hier leven. De angst voor het onbekende moet ook kunnen worden geuit in een democratie. En het is goed dat deze vrees ook wordt gecommuniceerd met de nieuwe landgenoten.
De situatie is wel zo, dat men plots wordt geconfronteerd met leed dat men niemand toewenst, wel wil lenigen, maar waarbij men nog niet de consequenties kan overzien van een nieuwe situatie in de directe woonomgeving. Dat heeft zijn tijd nodig. Het is niet zo zeer de vluchteling die angst inboezemt, maar het overweldigende aantal.
Ook bij gesprekken met Fransen om ons heen hoor ik die angst dat eigen normen en waarden kunnen worden aangetast, terwijl er hier nog geen vluchteling aankwam. Angst voor de massa.
Ik gaf als docente Nederlands les aan groepen manlijke vluchtelingen in het beroepsonderwijs. Het was voor de heren niet prettig een vrouw voor de klas te hebben. Pas nadat ze weken lang hun minachting voor mij toonden, konden we productief aan de slag gaan. En dan kon het gebeuren,dat er eentje na de les kwam vragen, waarom hij geen krul kreeg bij het ingeleverde werk.
Culturen met elkaar laten samengaan is niet nix. Dat kunnen we als Nederlanders in Frankrijk wel zeggen. We plukken de zegeningen hier, maar uiten op diverse fora ook ons ongenoegen over zaken die hier anders verlopen dan in Nederland. En hoe kijken de Fransen naar ons. Ik heb een prachtige tuin vol sierproducten, maar het blijft een waardeloze tuin in de ogen van mijn buurboerinnen, omdat er nog geen tomaat in groeit. Een buurboer sprak me erop aan, dat ik à midi nog lekker met de honden wandelde. Moest ik niet in de keuken staan? Nee, zei ik, mijn man kookt altijd. Nou, toen daalde ik stevig in achting. Een buurboerin begrijpt niets van mijn protestante geloof waarbij Maria niet steeds wordt aangesproken, maar desondanks warmt ze altijd een bakkie koffie voor me op in haar steelpannetje en biedt ze me haar nog door eigen voeten verwarmde pantoffels aan als ik bij binnenkomst in haar boerderij mijn laarzen uittrap. We kwamen hier voor het leven als god in Frankrijk en we waren welkom, ook al zijn we nog steeds vreemde vogels.
Europa en de nieuwkomers, het heeft de tijd nodig. Ja, Ratatouille, er moet nog veel geleerd worden, maar er bestaat geen spoedcursus voor.Chapeau bas voor de gebroeders Bakker !
Zie ’t artikelhttp://www.sudouest.fr/2015/09/23/peut-etre-on-peut-agir-2132161-818.php
Peter.
De juiste kranten lezen? We lezen de Figaro dagelijks, Petrus, en twee keer per week nemen we Le Monde mee met de alledaagse boodschappen. Tuurlijk is er aandacht voor de vluchtelingenstroom. Vandaag vooral voor de negatieve effecten ervan. Toch: het nationale nieuws overheerst.
Maar stap eens terug in de geschiedenis. Wat is Syrië ? Tot 1946 nog Frans mandaatgebied. En tijdens de Libanese burgeroorlog in de zeventiger nam Syrië de macht over een deel van Libanon. Maar wat deed Syrië tijdens de strijd in Zuid-Libanon tussen de PLO en Israël in de tachtiger jaren? Syrië keek lachend toe en deed weinig voor Libanon. Mijn man werkte daar toen namens de UN, dus ik weet van de hoed en de rand. De Libanezen vluchtten niet, bleven verdedigen en zouden niet eens welkom zijn geweest in Syrië! Nu vluchten de Syriërs naar Libanon, maar de Syriërs van hoog niveau weten geen orde te brengen in de Libanese opvang. Geven daar geen leiding, verzorgen daar geen onderwijs. Nee, want met geld kun je naar het rijke Europa. Een gemiste kans voor de wat lager opgeleide Syriërs in de vluchtelingenopvang te Libanon.
Europa wil veel geld steken in de vluchtelingenopvang in Libanon, maar wat bereikt Europa daar als de hoogopgeleiden naar het rijke westen zijn vertrokken door duizenden euro’s neer te leggen?Net vroeg ik mijn man die zoveel vluchtelingenkampen zag in het Midden-Oosten, wat hij zou hebben gedaan, als hij daar had gezeten. Ik was met mijn gezin gevlucht, naar de USA. Je bent niets in die hiérarchie.
Mimi, u leest me slecht voor ’n docente Nederlands. Ik typte eerder “andere kranten lezen”, welke kranten u onder « juist » verstaat, weet ik niet.
En denken in termen van « hoog » en « laag » lijkt me nu niet handig, er wordt immers al genoeg gediscrimineerd. Dus die miljoenen euros die bij voorbeeld naar die kampen in Libanon gaan, lijken me ’n zinnige investering in ’t op orde brengen van die kampen, in ’t onderwijzen van die vluchtelingen, enfin, in humanitaire hulp.
Maar ik weet ’t allemaal niet, mijn man heeft niet voor (namens ?) de UN in Syrië gezeten. Ik heb helemaal geen man.
Ik weet ’t allemaal niet.Peter.
“Ik weet ’t allemaal niet”, typte ik ’n half uurtje geleden. Maar onder de douche en met wat koffie besloten toch maar te typen wat ik wèl weet :
Als ik ’n leegstaande camping (of glamping) met die comfortabele safaritenten uitbaatte, dan wist ik ’t wel. Dan zaten daar nu vluchtelingen in, voor de winter zoeken we naar ’n warmere oplossing.
Als ik een of andere Eurocommissaris, staatshoofd of anderszins Machtig Man was, dan charterde ik – tegen betaling ! – alle toestellen van AirFrance-KLM, Lufthansa en noem maar op. Met deze toestellen wordt ’n luchtbrug geopend tussen Europa en de kusten van Libië en Libanon.
We ontnemen de mensensmokkelaars hun ‘handel’, er spoelen geen dode drenkelingen meer aan en ’t is nog goed voor de Europese luchtvaartsector bovendien. Die mensen ‘van daar’ komen toch.Als ik burgemeester van ’n dorpje was, president van de ‘comcom’ bovendien, zette ik me in voor ’t uitwerken van mogelijk goede ideeën in plaats van schaapachtig te glimlachen bij ’n voorstel. Dat dat lastig is bij oprukkende FN-stemmers, zelfs in ’t diepste rurale Frankrijk, begrijp ik ook wel. Maar opvoeding, onderwijs en voorlichting dragen bij aan wederzijds begrip. Dat zou ’n gepensioneerde schoolmeester zoals mijn burgemeester toch moeten weten.
Genoeg voor nu, ik moet vijfhonderd kilometer rijden vanwege ’n trouwpartij. Morgen weer terug. Ik schaam me voor dit soort decadentie.
Peter.Het zijn beschamende tijden.
Ik wordt er bang en moe van.
In Marans hebben ze niet zo lang geleden de laatste mensen uit het bejaardenhuis gehaald en overgebracht naar een nieuw onderkomen.
Een prachtig pand, 145 kamers met alles er op en er aan.
Ik stelde voor daar vluchtelingen op te vangen, er hoeft werkelijk niets anders te gebeuren dan het gras te maaien, alles is intact.
Men vertelde me dat er aan gewerkt wordt.
Dat ” aan gewerkt” bleek het dichtlassen van de poorten te zijn.Soms hoop ik op een enorme bak met ellende, oorlogen, wat kan mij het schelen wat.
Al die lui eens terug fluiten, die arrogantie de kop in drukken.
De deur dicht smijten voor de mens die hulp nodig heeft, en zelf als een parasiet mee liften op de noeste arbeid van diegene die belasting moeten betalen.
Ik ken chômeurs die fel tegen de opvang zijn, maar ze verdommen het te werken.Beschamende tijden.
Cees.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
