Dit onderwerp bevat 8 reacties, 4 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 7 jaren, 4 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Het politieke krachtveld moet zich nog geheel ontvouwen.
Zodra de ceremoniële, statige, bijna hoffelijke gang is gemaakt,komen de zaken.
De dagelijkse gang der dingen komt weer terug. Je hebt vrienden nodig, kennis, ervaring, ideeën en durf.
Je zoekt ze in je vertrouwde kring en met wat moed, ook daarbuiten. Mensen die willen werken. Want de problemen blijven, zelfs tot na de oplossing.De sterke wens van een samenwerkend Europa, met meer inhoud dan de as Parijs – Berlijn, betekend nu ook dat Duitsland zal moeten wennen aan een investering in Europa. Nivelleren.
In de voorgaande jaren bleef het vaak zoals het was, er zijn er die de klappen ontvangen, die in het veld moeten rennen, zwoegen voor hun leven, er zijn er die op de stoel zitten en vermaakt worden door een bizarre vorm van realisme. De muilezel in het ene dorp, en de S500 in de andere. En dat allemaal passend in de zelfde filosofie en droom.
De Europese droom, die zo graag ergens wou lijken op ‘alles is mogelijk’ als je er maar hard voor werkt. Het uitzicht dat duizenden migranten naar de USA grens liet trekken, de mogelijkheden. Ook in Griekenland dachten ze dat het zou samensmelten, de Ouzo de zon en de Mark.
Maar het volk kwam bedrogen uit, als je de deur achter je dicht deed en de straat opliep, was er niet veel anders, het trottoir was grijs. Beloftes -bij iedere verkiezingen weer eerlijk gedaan in het zicht van de camera-, spoelde met het regenwater het zelfde riool in. Het zelfde grijs.
Dit waren de laatste momenten van de bestaande politiek, de volgende ronde gaat het anders zijn. Je kan democratisch redeneren dat 66 % van de Fransen gekozen heeft voor een Europese koers met Macron, maar het kwam uit de teennagels vandaan.
Zo ook in Nederland, we zien de Britten zwoegen, de onrust in de andere delen. Dit is de laatste kans.
Het realisme staat voor de deur, en het is in het belang van allen, de economie, de munt, de eenheid, de samenwerking op het strategisch vlak, dat er beslissingen genomen worden die staan voor toekomst van de unie.Want bij de volgende ronde, bij verstek, uitstel of ‘ikke eerst’, komt de nieuwe werkelijkheid versnelt naar boven. De muilezel is dan oud, en zijn begeleider wil een auto. Een doel dat hem was voorgehouden, maar alleen kan worden gerealiseerd door nu toe te staan met een herverdeling van macht, en te investeren in krachten van Europa. Een samenwerking die verder gaat dan de rijkdom van Duitsland te vergroten. Macron zet nu goed in.
Investeer in je eigen toekomst, betrek landen en machten om samen groter te worden, en beperk je niet tot die Heimat. Durf.
‘Gooi de luiken open, de frisse wereld tegemoet, het is over! Maak je niet ongerust.’
Vermoeid blikte je naar buiten, verdoofd door de verloren tijd, en je waakzaamheid, -die je liet varen-, viel meteen in een diepe slaap.
Zo kwetsbaar was je, in het vertrouwen te zijn ontkomen aan een grauwe beklemmende lucht. Maar achter het gordijn, iets na de luiken, bijna aaneengesmolten met de angst van toen, groeide een onraad, die groter was, dan je ooit in de nacht ervoor had kunnen voorstellen.
Het was pas net begonnen.realistisch en filosofisch, maar niet hoopvol.
Zeker in de politiek geldt: als draagt de vos een gouden ring het is en blijft een onbetrouwbaar ding.
Verder Chapeau Rata.Argwaan is soms een goed ding, Hari. Maar soms niet nodig.
Je moet niemand in de politiek geloven op zijn mooie blauwe ogen. Ook Macron niet. Of zijn positieve houding c.q. eerste toespraak ten opzichte van Europa.Een samenwerkend Europa lijkt soms ook ver weg, zeker als je ziet hoe de onderlinge tolerantie in praktiserend opzicht aanwezig is op gebieden waarin men elkaar zou moeten weten te vinden. Noem de thema’s.
Samenwerking en uitwisseling op het gebied van cultuur is meestal een stap die men snel vooruit zet, maar zodra er besprekingen zijn ten koste van de soevereiniteit, worden vaak oude stellingen ingenomen. Letterlijk, daar, waar de soldatenlaarzen in de modder bleven steken, en de gure winter de situatie bevroor.
Bij de nieuwe lente zakt de Europese vlag dan al snel de modder in, de nationale klassieke beschermingsmechanismes worden weer in stelling gebracht.
Samenwerken? Je staat soms verbaasd over de agressie. En toch weten ze dat het de enige manier is om op termijn in de veranderende wereldorde een rol te spelen en hun waardes, mores, maar ook economische posities te beschermen.
Er zijn vele gevaren voor een vredelievende welvarende omgeving, die beter en efficiënter, kunnen worden geadresseerd bij een vertrouwde samenwerking. Maar daar begint het wel, vertrouwen. De discussie raakt soms verhit, en emoties nemen het over, voor een evenwichtige beslissing is dat geen goede zaak.
Zodra echter de koelte en het overzicht weer terugkomt, is er nog veel werk te doen. En dat nieuwe inzicht kan ook een herverdeling en investering betekenen in de samenwerking. En dus de nobele moed te hebben in het het dirigeren van macht, afstand te nemen van korte termijn bezit, en deels van soevereiniteit. Om uiteindelijk sterker te staan, rijker te worden, welvarender, veiliger en zekerder.
Maar de de koppige vos is zo ver nog niet. De klassieke paden moeten in perkament worden beschreven. Niet in Tweets.’Om de kracht van het anker te voelen moet men de storm trotseren’.
In retrospectief,
Daar waar we nu vanaf willen, fossiele brandstof als kolen en zware staal industrie, dat was ooit de reden om te beginnen met de samenwerking in Europa. Een spijtig begin. Want even later was het juist de aanpak van grensoverschrijdende verontreiniging, die de bevolking klaar maakte voor een intensivering van die samenwerking.
De Noorse fjorden waren zwaar verzuurt, maar er was daar geen industrie. Die verzuring was met de wind uit verre, zwaar geïndustrialiseerde gebieden, aan komen zeilen. Het begrip ‘de vervuiler betaald’ was een EU stap die de rekening neerlegde bij de oorzaak. Door daar mee in te stemmen, zagen deelnemers af van korte termijn winst, en blikte men naar een gezamenlijke toekomst. Die moedige stap was belangrijk.
1989, hakkende, uitzinnige mensen op een muur, het begin van een economische boost voor Duitsland, het grote investeren in eigen land was begonnen, de regels voor arbeid en sociale constructies werden in de was gezet, met het arme oosten als remmende factor op hoge looneisen.
Bij de omzetting van D-Mark naar Euro, deed Duitsland goede zaken, Nederland gaf een aantal procenten weg, en Frankrijk had zo weinig vertrouwen in de adoptie van de munt, dat ook vandaag nog, de prijzen in Euro en in Franc worden weergegeven.
Het wantrouwen van de gemiddelde Fransman over het nieuwe was blijkbaar goed ingeschat door het minsterie. Maar ook door de gewone Frans mens, want na een hard leven zonder schulden, werd de bevolking geraakt door de criminelen in de wereldwijde leenindustrie. De leenindustrie waar Duitsland binnen de EU de grootste crediteur was geworden. De EU pandjesbaas. De economische crisis in 2009, Ierland, Portugal, Cyprus Griekenland, slechte banken in Italie, en Spanje. De rente inkomsten van de Duitse pandjesbazen stonden onder druk.
Vandaar de redelijkheid in het betoog van Macron, om te herinvesteren in de EU, (hij bedoelt Frankrijk), een verschuiving te laten plaats vinden van risico en opbrengst en macht, die veel meer een gezamenlijke visie draagt dan de verrijking van de grootste economie in de groep. Het is tijd geworden voor de pandjesbaas en haar vazallen de afschrijvingen te versnellen, of het achterstallige onderhoud aan te pakken.
Herdefinieer volledig de kolen- en staal afspraken, verschuif de panelen voor het milieu, vereenvoudig de samenwerking en investeringen.
De redelijkheid van het links nog rechts, conservatief nog progressief, is geborgen in staalblauwe ogen.want na een hard leven zonder schulden, werd de bevolking geraakt door de criminelen in de wereldwijde leenindustrie.
Je zou het bijna geloven. Met het mes op de keel wordt de bevolking gedwongen om een lening aan te gaan.
Of is het de bevolking en hun regering die vrijwillig de gemakkelijke weg kiest en geld leent om boven hun stand te leven waarbij de schuld wordt doorgeschoven naar volgende generaties?
Realisme, what’s in a name. Als eenvoudige elektradradenvlechter (3 x woordwaarde) heb ik zo nu en dan de neiging m’n heil te zoeken in eenvoudige statistieken die bij nadere bestudering het leven juist weer ingewikkelder maken. Hoewel ik van mening ben dat het vraagteken achter Jako’s laatste opmerking meer dan een stevige understatement is, toch geven onderstaande grafiekjes van de OESO te denken. Er zijn landen die het nog slechter doen dan Frankrijk (Nederland rood, Frankrijk blauw):
Alles kits achter de polderdijken? Wanneer je naar de dette des ménages kijkt (Nederland rood, Frankrijk blauw) krijg je toch de indruk dat daar een stevige ballon wordt opgeblazen. Wilt u s.v.p. bij betreden van het Nederlandse grondgebied uw spelden inleveren bij de douane.
Ik maak wel eens een grote vergissing (stress van vakantiereizen) en zo kan je ineens in de veronderstelling zijn dat iets weg is, verdwenen, gestolen, maar dat is dan niet het geval. Ineens is het er weer, en zijn alle boze gedachten over hóe het kon zijn verdwenen, onterecht en misplaats, maar dan had je al voorzorgen genomen om herhaling te voorkomen. Zo heb ik twee schrijfpennen; als er een zoek is (Wie heeft dat gedaan!) kan ik altijd de andere gebruiken.
Bij in cellofaan verpakte supermarktham kan je de versheid pas inschatten op het moment dat je het plastic opentrekt. Je hebt ook produkten die je niet kan zien, ruiken of betasten, die onleesbaar zijn tot aan het moment dat je de koop hebt gedaan en je de verpakking hebt verwijderd. Ik noem dat een kamikaze surprise aankoop, je betaald voor een verwachting. De fabrikant geeft eigenlijk niets van de inhoud weg, maar je gaat er van uit dat het dát ding is, waar je naar op zoek bent. Dat boek, vervangend onderdeel, of die muziek.
In alle twee de gevallen gaat het om vertrouwen, als dat rammelt, durf je de kamikaze aankoop niet aan, bang om belazerd te worden. En als je de mensen om je heen niet vertrouwd, heb je eerder de neiging een ander de schuld te geven van iets dat is verdwenen van zijn vaste, veilige plek. Het enige verschil is dat je het ongelezen produkt terug kan geven met een 100% garantie dat het ongebruikt is. En dat je dan geld retour krijgt. Bij een onterechte beschudiging ligt dat een stuk moeilijker.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
