Altijd leuk die franse burenverhalen. Toen ik mijn huis nog niet eens had gekocht, maar alleen met makelaar en kinderen kwam kijken, kwamen er al twee oude dames voorbij, die me uitnodigden voor de wekelijkse “club”. Toen ik er eenmaal woonde, kwam een echtpaar van twee huizen verder zeggen dat als ik hulp nodig had voor iets of iets wilde weten, ik het hun rustig kon vragen. Zo burgerde ik al gauw in in de dorpsgemeenschap. Maar soms loopt het anders dan je verwacht.
Al gauw maakte ik kennis met een man die in het laatste huisje van ons dorp woonde. Patrick was erg aardig en af en toe kwam hij bij mij een biertje drinken of we gingen samen ergens naartoe. Maar op een gegeven moment ging hij terug naar zijn roots (Grenoble) en hij verkocht zijn huisje aan een alleenstaande man, die nu nog in het noorden van Frankrijk werkt, maar als hij gepensioneerd is wil hij hier komen wonen, vertelde Patrick.
Op een dag kwam ik er voorbij en ik zag de auto van de man staan. De warme ontvaangst indachtig die mij te beurt was gevallen, klopte ik aan de deur. De man deed open en keek me nors aan. “Bonjour monsieur”, begon ik vrolijk, en ik begon uit te leggen dat ik een van zijn nieuwe buren was, wees aan waar ik woonde en vertelde dat ik zijn voorganger had gekend. “Mocht u iets willen weten over hier of als u iets nodig heeft, dan kunt u het me altijd vragen”, zei ik. De man bleef me koud aanstaren, alsof ik hem een oneerbaar voorstel had gedaan. Dus wenste ik hem maar “bonne journée” en maakte me uit de voeten. Een gemompeld “bonne journée” en de klap van de deur begeleidden mijn vernederende aftocht.
Toen ik het de volgende dag aan mijn kinderen vertelde, lagen die dubbel van het lachen! Ha, ha, de mop van het jaar! Dat deed je toch niet in Frankrijk? Een giller! En had ik ook nog gezegd: “Als u iets nodig heeft”? Ze kwamen niet meer bij. Gelukkig oordeelden de franse dorpsbewoners later heel anders. Ze vonden het heel normaal en zelfs erg aardig dat ik even was gaan kennismaken. Het moest wel een heel vreemde man zijn, die zo reageerde.
Heel af en toe, als ik met Pico langs zijn huis wandel, kom ik hem nog wel eens tegen. We zeggen dan beiden kort “Bonjour” en gaan ieder ons weegs.
