Dag Steven, jij als medicus kan natuurlijk veel beter andere artsen beoordelen dan wij als leken kunnen. Ik vind het ook wel leuk dat je niet aan alle betrokken artsen liet weten dat je een collega was. Dat doet me denken aan het echtpaar waar ik het hierboven over had, dat enthousiast is over de oogarts waar ik geen goed woord voor heb. Ze vertelden me dat ze altijd bij een nieuwe specialist in het begin van het gesprek laten vallen dat hun zoon chirurg is. Volgens hen scheelt dat enorm in de bejegening! Ze adviseerden me om ook iets dergelijks te doen. Maar dat verdom ik. Ik wil correct bejegend worden, omdat de arts fatsoen in z’n lijf heeft en iedereen met respect behandelt en niet omdat ik op de een of andere manier verwant ben aan een collega. En als de persoon me niet bevalt, ga ik naar een ander, simple comme bonjour.
Wat mijn bovenstaande verhaal betreft: in NL kwam het ook wel eens voor dat leerlingen op je werden losgelaten. Maar daar werd altijd eerst toestemming gevraagd, die ik altijd gaf omdat jonge artsen nu eenmaal ook moeten leren. En de “leraar” bleef er altijd bij. Maar in mijn geval hierboven werd helemaal niets gevraagd of gezegd en de leerling stond er helemaal alleen voor! Pas toen ik na de zoveelste poging begon te protesteren snelde er vanachter het gordijn een deskundiger iemand toe die het in één keer in orde maakte. Als je dat als verantwoordelijke arts allemaal laat gebeuren, dan heb je je zaakjes niet goed voor elkaar.
