Ratatouille, ik weet dat jouw nekharen overeind gaan staan als ik ook maar een vleugje van plezier dreigt te gaan hebben.
Je lijkt bijna op familie van me.
Die zijn jaren bezig geweest met het op en neer trekken van een enorme sleurhut naar de Drôme met de woorden, we zijn op zoek naar een huisje, het is daar soooooo mooooiiiii.
Ze hebben het nooit gedaan, drinken nog steeds goedkope wijn met de pink omhoog, zijn één keer bij ons in Charente Maritime geweest om te “gluren”, en daarna is elk contact zinloos.
Ik hoorde wat over dat ik de boel geflest zou hebben en zo, en dacht, ach, laat maar, zielig.
Ja Ratatouille er zijn drie “heuveltjes” waar je leuk vanaf kan skieën, waar menig kind veel lol heeft, an waar alle ouders genieten.
Nee het zijn geen afdalingen van 2000 meter en nee je bent niet een halve dag onderweg.
In Nederland groeide ik op aan de Rijn, en in de uiterwaarden lag een sloot waar je “leuk” kon schaatsen.
Ik ben één keer in m’n jonge leven meegeweest met een tocht over de loosdrechtse plassen.
Met de eend reden we door de bittere kou naar Loosdrecht, en al na een half uurtje langs villa’s en vastgevroren jachten was ik het spuugzat, en ik moest nog drie uur.
Er is geen einde in zicht, de ijsvlakte is grootser dan groot, en er is totaal geen lol aan.
Op onze brede sloot klonk André Hazes uit de boxen, dronken mensen hete chocolademelk en stonk het er naar unoxworsten.
Je kwam uit school of van je werk, knoopte de rondrijders of de noren op je achterekje, en je ging “even” schaatsen.
Dat gevoel heb ik nu hier ook.
Ik hoef niet een dag te organiseren om met de auto in de file naar een piste te rijden, op zoek naar een parkeerplaats niet te ver dat je al doodop bent voor je bij de telelift staat, oh ja m’n pasje van 80 euro natuurlijk, en dan mag je tussen een enorme hoeveelheid skieërs gebruik maken van de piste.
Hier, als ik langs loop dan zwaai ik naar de eigenaar, ik krijg een plakbandje en een kaartje, en ik kan gewoon even leuk skieën voor een paar euro.
Het komt voor dat ik twee of drie keer afdaal, en vervolgens alleen maar beneden staat te ouwehoeren met andere mensen die ook geen haast hebben hun telelift kaartje op te maken.
Kinderen zoeven voorbij op een slee, jongeren razen de “heuvel” af op een oude tractorband, en de koek-en-zopie tent staat bijna naast de telelift waar het goed toeven is met crêpes ipv unoxworst.
Niet zo heel ver van ons vandaan is een serieuzere piste in het Massif Central, maar zoals ik al zei, het zoeken naar een parkeerplaats, en verkrijgen van een kaartje, en het wachten aan de teleski duurt langer dan het er naar toe rijden.
Dat is voor mijn niet de moeite waard er “even” te gaan skieën, dan ga ik wel naar ons huisje in Cordon.
Na het skieën weer in Renaison gaan we naar Arlette voor een glûwijn of een donker biertje, en daar weet men graag wie er op de piste waren.
Je hebt deze kant (Côte Roannaise) en de andere kant (Allier, waar Sjefke dus woont) maar het lijkt of iedereen iedereen kent.
Ik denk dat de Kerk in Renaison een groot aandeel daarin speelt.
De mensen komen vanuit de bergen, sorry heuveltjes, naar de dienst op zondag ochtend, want de Prêtre gaat dan wel rond van kerk naar kerk, van gehucht naar gehucht, Renaison is echter zijn lievelingskerk.
De Prêtre is een jonge vent die vaak bij ons aan het tafeltje aanschuift bij Rosa (Italiaans restaurant)
Hij is reisgierig en wil van ons verhalen horen.
Hij houd van snelle bolides en laat ons plaatjes zien van porches en ferrari’s, en hij is nieuwsgierig naar onze kijk op het leven.
Af en toe moet hij opstaan om handen te schudden van andere gasten, en na de koffie vertrekt hij met de woorden “pas goed op jezelf” en ik weet dat hij er van droomt dat we ook eens naar een dienst komen als er géén concerten zijn.
Iedereen beleeft zijn leven op zijn eigen wijze Ratatouille, ik weet dat veel Nederlanders naar Frankrijk zijn gekomen voor de rust en de uitgestrektheid.
Heerlijk in je eentje op een heuvel of een berg, met een eindeloos uitzicht en de buren, welke buren?
Ik kom zoals ik al zei uit een klein dorpje aan de Rijn, knus, iedereen kent iedereen, toen ik na een wereldreis thuis kwam stond het halve dorp aan de poort bij m’n moeder.
Bij de bakker blijf je hangen voor de nieuwtjes, je rijd bij de kapper langs welke auto’s er staan want daar wordt ook het laatste nieuws doorgenomen terwijl je wordt geknipt, en op zaterdagavond werd je de kroeg uit geflikkerd omdat het al zondag was verdomm….. en dan gooide de barvrouw met een knal de deur dicht.
Ik woonde her en der, en overal streefde ik naar die “geborgenheid”, naar die knusse samenleving met z’n opmerkelijke eigenaardigheden, van Amsterdam tot Chicago, van Tel Aviv tot Parijs.
Ik dacht in dat dorpje van ons vorige huis dat te vinden, maar de mensen inclusief de mairie waren ondertussen al een decenia bezig hun ego-life op te zetten en de middenstand om zeep te helpen.
Ik dacht dat ik m’n draai er wel zou vinden, er wel aan zou wennen, tenslotte hebben wij ook ons eigen leven, maar na vele lange jaren begon het me tegen te staan.
Als je contact met iemand wilde moest je maar naar een club gaan zei men, en toen we op een dag met onze club zaten te picnicken en er een vreemde aan onze tafel kwam zitten en een ander clublid opstond met de woorden waarom er vreemden aan onze tafel zaten, had ik het wel gezien.
Weg hier.
Ik miste die geborgenheid, die vriendelijkheid, het samen dingen doen, het er zijn als de buurman je nodig heeft.
Ik miste dat praatje bij de bakker, bij de kapper, dat gemoedlijke klopje op de schouder als je even stopt op het trottoir.
Ik wilde niet in een enorme eenzaamheid wonen waar ik de radio op tien kan zetten met buren op tig kilometer.
Het leven is het zoeken naar een balans, in geestelijk maar ook in materieel opzicht.
Ik had een groot huis, een grote tuin, dicht bij zee, dicht bij een mooie stad, een mooi schip, eigenlijk alles waar menigeen van droomt, en toch maakte ik ongemerkt die ene vergissing; datgene waar je in bent opgegroeid.
Bij ons thuis kwam jan en alleman door de achterdeur naar binnen voor een bakkie, en dat was niet meer, dat gewone dagelijkse onbeslommerde leven of dat nu in het dorpje aan de rivier was of in de steeg in Amsterdam waar de buren op jouw vensterbank een peuk kwamen roken, het werd een steeds groter gemis.
Ik denk dat ik nu beter in balans ben.
Als er hier mensen meelezen die een emigratie overdenken, bedenk goed wat je doet.
Ik heb genoeg mensen gesproken die net als ik dezelfde fout maakten.
Een londenaar die een huis kocht in Royan, waar in de winter zelfs de muizen zich verstoppen.
Een belgisch koppel hoog in de bergen, waar je van eenzaamheid dood gaat.
Nederlanders die aan een kabbelend riviertje wonen, maar na een paar jaar de stilte als een lawaai ervaren.
Zet eerst voor jouw die punten op wat je wilt, en ga dan eens kijken wat bij je past, de juiste balans.
Voor mij zijn dat die mooie heuvels Ratatouille, met een paar eenvoudige pistes met schreeuwende kinderen en lachende ouders die elkaar allemaal bij voor en bijnaam kennen.
Cees.
