Rutte ijsbeerde door de kamer, hij had honger, was moe en zenuwachtig.
Edith Schippers, Kasja Ollongren en Wouter Bos waren al tijden in de weer om het Europees Medicijn Agentschap naar Amsterdam te laten komen. Wat had hij gelobbyd om de grote bedrijven naar Nederland te halen, ‘From London to Amsterdam‘ was zijn motto. Banken, financiële instellingen, hoofdkwartieren van multinationals, wat hadden die daar nog te zoeken, bij een naderende Brexit?
En nu dit. Een potje machtspolitiek en landjepik door Theresa May, wie had dat gedacht?
Verhuizen naar een hoofdkantoor dat spoedig vrij zou komen in de Engelse hoofdstad?
En dan ook nog Shell, het werd persoonlijk.
De vloer leek instabiel en wankel, hij had behoefte aan steun.
May had onlangs de Noord-Ierse partijsteun gekocht (de DUP) voor een bijdrage van 1,5 miljard euro, dat kon hij toch ook doen? Het ging hard tegen hard deze laatste weken.
Vier stappen naar voren, draaien, vier stappen terug. De kamerdeur ging open, de koerier was daar. Omdat hij er zin in had, met Joppie saus. ‘Alles voor de zaak’ mompelde hij binnensmonds, en pakte zijn ritme weer op.
In een tête-à-tête tijdens een diner, had Macron hem er op gewezen dat de haute cuisine geen Engels, maar een Frans begrip was, en hij had zich meteen gerealiseerd dat de famous British bacon afkomstig was uit de Brabantse varkensstallen.
Rutte begreep dat hij een keuze moest maken, het spel werd hard gespeeld. Hij moest goed op de winkel passen, maar wat als er niet betaald werd?
‘Les Passions de l’âme’. Dat was toch van René Descartes? Het oude verlaten voor het nieuwe? Visie, hij hield er niet van, maar soms moet je wel. Zouden de Fransen te porren zijn voor Nederlandse fricandeau?
