Munt of kop.
De 15 jarige David Pierce mocht het ontwerp maken van de nieuwe munt met een waarde van 1 UK pond. De minister was verrukt en koos voor de klassieke symboliek: een twaalfhoekige munt met uitpuilende distel, look, roos, en een klaverblad, de traditionele vorm van arme boeren omringt door een plas koperkleurig water.
Afgezonderd van de rest, het modernisme, de samenwerking. Zilverkleurig in het centrum, koperkleurig bij de rand, maar meer overeenkomsten met de euromunt zijn er niet. Het is een hoekig, oubollig ontwerp, een zucht naar nostalgie, blik zonder visie op samenwerking.
Net nadat Macron zijn eerste speelkaarten – zorgvuldig en precies getimed, geheel in lijn met de strategie- op de wereldkaart had gegooid en zich met passie onomwonden uitsprak voor ambitie en visie op de toekomst, -voort met de EU, durf te galopperen- had Rutte in zijn angst voor de as Paris-Berlijn, wat vertragende capriolen uitgehaald.
De pragmaticus deed wat onhandige aanschuurpogingen met bezoekjes richting Warschau bij het weifelende, remmende, zelfs anarchistische deel van de EU; de Polen de Hongaren en Tsjechen. Rutte liet zien dat de snelheid en visie van Macron om de EU drastisch te versterken niet zijn beeld was van het nieuwe Europa.
De nieuwe UK munt mag dan klassiek zijn, we verdienen er goed aan, en zonder de Britse vrienden is de Nederlandse stem een stuk minder waard.
Hij was niet gebeld voorafgaand aan het etentje tussen May en Juncker over de impasse in de Brexit besprekingen. Macron en Merkel wel. Hoe gaan we verder nu de gezamenlijke opdracht aan onderhandelaar Barnier: rechten van de burgers, prijs van de uittreding, erkennen van het Europees hof en de toekomst van de Noord Ierse grens niet tot beweging heeft geleid?
Geef je toe als de ander niet naar voren schuift? Wie wil hier nu weg?
In negentig minuten moesten de vier elkaar in de ogen kijken, de onderhandelaars en hun bazen.
Eenheid is de motor van het EU bestaan, en nodig voor progressie. Ze waren het eens dat veiligheid, defensie en buitenlandse zaken (zoals de Iran deal) samenwerking behoefde.
De impasse was breed en snelheid was geboden, en om het ijs te smelten zou May zorgen voor het diner (snelle hap, er was weinig tijd) en Juncker voor de wijn.
Om de eenheid wat te testen werd het zeeduivel met citroen in combinatie met een groenten gerecht, een gerecht uit Catalonië. Rape con limon met samfaina.
Juncker had een flesje uit huis meegenomen, de druiven in Luxemburg zijn zoeter dan die in de UK. Ze proosten zuur, de vertraging was met gelijke munt terugbetaald.
