Dat denk ik toch niet ratatouille.
Ik denk dat reizen een belangrijp begrip zijn voor de rest van je leven.
Ja ik weet het ook, er gaan franse jongeren naar Autralie om daar te backpacken, en de meesten willen niet meer terug naar frankrijk.
Ze krijgen daar een studievisum, hebben een baantje in de avonduren, en betalen hun studie zelf.
Al met al houden ze aan het eind van de maand meer geld over dan in frankrijk.
Maar goed, over reizen en jij denkt dat je afdwaalt.
Het is juist goed om eens goed af te dwalen in je leven, maar dan heb ik het niet over of topic.
Iemand vertelde me eens dat hij ook een sahara reis had gemaakt, mee met een stam.
Hij zei toen met een traantje in de ogen: “dan ben je heel erg miezerig klein”
Ik ben na school in de ofshore terecht gekomen, en daar werk je bijvoorbeeld maanden en dan heb je vier maanden vrij.
Zo heb ik in die periode bijna de hele wereld afgereisd met m’n rugzakkie.
Het maakte niet uit waar je woonde, wij bouwde die platforms en of je nu van amsterdam of van Tokyo vandaan kwam deed er niet toe, als je er maar was.
In Frankrijk is reizen helemaal niet populair.
Als je in Frankrijk een cv laat zien met een gat van een half jaar vraagt de potentiele baas zich op z’n hoofd krabbend af of dat wel verstandig is zo’n knul aan te nemen, stel dat hij weer een jaar wegglipt.
Reizen wordt dus niet als een pluspunt gezien in Frankrijk, terwijl dat in de meeste andere landen wel zo is.
Al mijn opdringerige geduw naar de jeugd toe om eens de rugzak te pakken worden dan ook door zowel de ouders als de leerkrachten fel bestreden.
Ga maar een paar weken naar Martinique of Reunion.
Al onze trouwe franse vrienden en familie zijn mensen die allemaal engels spreken, allemaal internationale jobs hebben, en allemaal meteen zeiden “eindelijk een president die engels spreekt”.
De studenten gingen masaal de straat op met de arbeidswet van El Khomri, meestal opgejuint door de leerkrachten.
Ik had toen een groep bij mij thuis en ik vroeg ze waarom, en ik zei ze dat dankzij die arbeidswet ze tijdelijk in engeland duitsland of elders kunnen werken.
Daar hebben ze die wet namelijk al jaren.
Ik werd door de leiding van de universiteit op de vingers getikt, ik mocht me niet met politiek bemoeien, daar zijn studenten niet voor.
En de leraren dan?
Een week later kreeg ik een schrijven: project afgesloten.
Juist door andere culturen te zien, juist door meer talen te spreken, juist door je zo nu en dan eens heel erg netelig klein te voelen dat je wel janken kan, daar wordt je groot en sterk van.
We hebben een land met softies, ze willen elke avond thuis op de bank zitten, of met hun vrienden in mooie kleertjes en een Iphone op een terrasje de bink uithangen.
Ze hebben niet in de gaten dat er straks harde munten moeten worden verdiend, dat straks de schatkist helemaal leeg is en dan is het gebeurd, op, fini.
Deze softies worden leerkrachten, rechters, advocaten, ministers, ….
Nooit geen reis gemaakt buiten Martinique of Reunion, en die moeten het opnemen tegen die Ôllanders en Duitsters die de wereld afstruinen, net als in die goeie ouwe tijd.
Een klein voorbeeldje is bijvoorbeeld onze oude Chambres d’Hôtes, altijd vol, mensen uit de hele wereld.
Drie andere Chambres d’Hôtes hebben amper een kamer geboekt.
I like to have a room.
Pardon, je ne comprend pas, no anglies pleezzeh.
Verbreed je kennis, kennis maakt macht, en als je elders in de wereld ziet hoe het werkt is de stap naar een nieuwe plank, een hamer en een hand vol spijkers heel dichtbij.
Ps, Als ik minister was zou ik al die vluchtelingen op een bus naar de Auvergne brengen, banden lek prikken en laat ze maar gaan.
Moet jij eens zien hoe snel daar de boel weer bloeit.
Cees.
