Ik moest als twaalfjarig jochie op m’n vaders fabriek werken op de afdeling van een man die me tot vervelens toe achter m’n reet aan zat om alles schoon te maken en op te ruimen.
Ik kon dat in’t begin niet zo goed vatten, waarom zou ik alles opbergen als ik het de volgende dag weer nodig heb.
Opruimen wil niet zeggen opbergen, zei die dan, dus hij leerde me de werkbank op te schonen en dan legde ik alles naast elkaar in de bovenste hoek.
Zo hoefde ik de volgende ochtend niet alles weer uit de kast te halen, en ik kon gelijk starten met werken.
Ik ben die man eeuwig dankbaar.
Je leert namelijk, en dat was zijn bedoeling, je geheugen te trainen waar je iets hebt gelaten.
Nee, ik ben nooit iets kwijt.
Ik ben al veertig jaar van de technische school af en heb op de gereedschapstukken die totaal versleten zijn alle gereedschap nog.
Het is een ritme.
Ik leer zelf de jongens bijvoorbeeld net voor einde werkdag een plank op te meten, of een schroef op te zoeken, en de volgende morgen geef ik ze de opdracht de schroef te halen of de plank te zagen.
In’t begin gaan de wenkbrauwen omhoog en wordt er opnieuw gemeten, maar het is een kwestie van trainen.
Toen ik bij Heerema in de ofshore ging werken kregen we simpele trainingen, drie boeken, een voor de ochtend, een voor de middag, een voor het slapen gaan.
Je mocht de verhalen niet door elkaar mixen van de trainers.
Het heeft puur te maken met training van dat deel van de hersenen wat verbazend genoeg veel te weinig gebruikt wordt.
Vooral als je ouder wordt kunnen dit onhebbelijkheden zijn.
Misschien heb je te weinig aandacht gehad voor het werk waarbij je die tang nodig had, vandaar dat je geheugen er geen echte aandacht aan heeft gegeven.
Probeer meer aandacht te geven aan elk detail, en leg het gereedschap daar neer waar je het het laatste gebruikt hebt of regel een centrale plaats in de omgeving waar je het neerlegt.
Ik heb nu bijvoorbeeld in het huis een kamer waar ik alleen maar hoef te schilderen.
Die kamer is de plaats in huis waar alles ligt wat niet in de juiste kast, of op de werkplek ligt.
Ook al gaat het niet direct om die tang of die pot verf, het gaat om de activiteit van je hersenen.
Juist bij ouder worden moet je je hersenen steeds blijven prikkelen bezig te blijven.
(Dit is geen persoonlijk advies uit mijn mond maar dat kreeg ik van een arts die gespecialiseerd is in hersen-stroornissen van simpele vergeetachtigheid tot Alzheimer)
Zorg dat je dat brein actief houd zei hij, daar heb je later alleen maar profijt van.
Mijn vader had een schuur vol « zooi » en als iemand er onbewust ongevraagd iets weghaalde zei die « wie heeft de doos verschoven ? »
Als iemand wat nodig had zei die, kijk maar in die kist achter die stelling.
Dan vond je iets wat al veertig jaar geen daglicht had gezien.
Het verbaasde ons zo’n oude man met zo’n ongelofelijke geheugen.
ps, beetje lang verhaal maar ik wilde dat gewoon kwijt omdat veel mensen er te laat achter komen hoe belangrijk ons brein is.
Diezelfde arts tikte mijn zus op de vingers toen m’n moeder de puzzel niet voor elkaar kreeg.
Laat haar denken! verweet hij haar.
Kijk eens naar al die oudjes in de dorpjes, ze zijn soms over de tachtig, rijden nog auto, doen de moestuin nog, en zitten ’s avonds te puzzelen.
Daar tegenover zie je mensen ind e stad waar alles geregeld op 70 jarige leeftijd wegkwijnen.
Its all about training.
Cees.
