Bonjour,
Hoe het zit met de aansprakelijkheid rond kabels en palen op- of naast uw terrein weet ik niet. De bovengenoemde informatie van Rob van der Meulen is in dat opzicht voor mij verhelderend.
Wél mag ik mijzelf ervaringsdeskundige noemen op het gebied van reparaties door Orange aan het bovengrondse telefoonnetwerk. Ik zit ergens aan een uitloper van het Orange netwerk, met weliswaar op mijn terrein een (zelf aangelegde) ondergrondse kabel, maar van de drukker bevolkte buitenwereld gescheiden door de nodige kilometers bovengronds netwerk. Langs een weg met veel bomen en bosschages, waarbij de kabel ook nog eens meerdere keren die weg kruist.
In de loop der jaren heb ik vrijwel alle denkbare vormen van uitval meegemaakt. Een kabel die was beschadigd door een schavende tak, met een intermitterende storing tot gevolg, waardoor ik geen ADSL meer had als de zon opkwam. Een vergelijkbaar probleem met een kastje waardoor ik geen ADSL meer had als het regende. Gebroken kabels door omvallende bomen en vallende takken. Een tiental palen inclusief kabel meegesleurd door een té hoge vrachtwagen. Een kabel van de paal gesleurd door een hoog landbouwwerktuig. Kabels gebroken door een té hoge last aan natte plaksneeuw. En ongetwijfeld vergeet ik nog wat, of heb dat verdrongen 🙂
In al deze gevallen betrof de reparatie niets anders dan twee koperen draadjes tussen mijn apparatuur en de centrale. Redelijk eenvoudig, zou men denken. Helaas is in de Franse werkelijkheid níets eenvoudig. Waarschijnlijk vanwege economische motieven heeft Orange de werkzaamheden aan haar reseau voor een flink deel uitbesteed aan een veelheid van subcontractors. Dat klinkt mooi, subcontractors, zit iets professioneels in. Helaas blijken tussen die subcontractors in de praktijk nogal wat figuren te zitten die een recente carrière als putjesschepper, parkeerwachter of koekenbakker hebben ingewisseld voor die van netwerkspecialist. En als ex-Nederlandse ICT-er met een zekere reputatie als infrastructuurdeskundige weet ik waar ik over praat.
Zéker bij de bovengenoemde intermitterende problemen ben ik bijna tot de waanzin gedreven door dergelijke figuren die na een korte blik op de kabel, of een app op hun mobiele telefoon, mij direct konden vertellen waar de oorzaak lag: namelijk onveranderlijk in mijn apparatuur, mijn huisinstallatie of mijn ondergrondse kabel. Óf, in een iets uitgebreidere variant, met hun platformwagentje even naar de bovenkant van de palen en de kabel keken, om daarna te concluderen dat er geen probleem was. Waarna ze in alle gevallen vrolijk vertrokken, mij met een nog steeds niet functionerende ADSL aansluiting achterlatend. Maar wél ongetwijfeld aan het einde van de dag de facture voor hun deskundige interventie naar Orange sturend. Jaja, die hierboven reeds genoemde economische motieven sorteren ongetwijfeld effect. Maar het verwachte?
Het enige wat mij restte was wéér opnieuw het Orange storingsnummer bellen en wéér opnieuw het probleem uitleggen. Oneindig wachtend aan de telefoon steeds maar weer horend dat je je probleem ook via Internet kunt aanmelden (via je niet-functionerende ADSL verbinding zeker) tot je uiteindelijk buiten jezelf van razernij geraakt. Waarna je dan het standaard scenario met “oplossingen” van een ongelovige callcenterclown moet doorbreken om voor elkaar te krijgen dat een afspraak met een “technicien” wordt gemaakt. Na een keer of drie, vier van die prutserstechniciens op bezoek gehad te hebben kwam er dan uiteindelijk een échte specialist, te herkennen aan een wat gevorderde leeftijd en het bezit van een TDR (Time-Domain-Reflectometer). Die ontdekte na een snelle meting met de TDR in een mum van tijd dat er een probleem in de kabel zat op zóveel meter afstand, ging gericht naar de plaats van het onheil, constateerde aldaar een beschadiging en voerde deskundig een reparatie uit. Pfoeh! Tot de volgende keer…
Nu heb ik onlangs eens gekeken naar de aanleg en onderhoud van bovengrondse glasvezelkabels oftewel Aerial Fibre Optic Cable zoals onze Angelsaksische vrienden dat noemen. Ja, dat ziet er goed en betrouwbaar uit, zou prima moeten kunnen werken is mijn conclusie. Weliswaar een technisch hoogstandje, gecompliceerd maar zeker bruikbaar. Bruikbaar in de veronderstelling dat over de nodige deskundigheid wordt beschikt, dat is.
En daar zit nu precies mijn grote zorg. Als ik de deskundigheid van de gemiddelde Orange interventionist extrapoleer naar de complexiteit van een bovengronds glasvezelnetwerk dan geeft me dat allesbehalve een gerust gevoel. Sterker nog, dan word ik een beetje bang, heel diep van binnen. Bang dat het éénmaal succesvol aangelegde en geïnstalleerde netwerk perfect zijn functie zal vervullen, totdat de eerste storing zich aandient. Waarna het herstel lang, zeer lang, misschien wel eeuwig op zich zal laten wachten. En al die tijd ben je dan incommunicado.
Eerlijk gezegd hoop ik maar dat ze hier in de buurt niet een ál te grote haast maken met de verglazing van de infrastructuur. Liever een werkende langzame ADSL verbinding dan een dode snelle glasvezelverbinding. Zéker op het Franse platteland laat ik de geneugten van de “bleeding edge” graag aan anderen over.
Salutations, Jos
