In een andere draad vroeg ik het een en ander over een burgerservicenummer ivm met mijn verlopen rijbewijs.
Aldus toog ik naar Parijs voor mijn paspoort.
Ho, ik ga te snel, allereerst toog ik naar een fotograaf voor foto’s, dan is dat in ieder geval gedaan.
Met de documenten uitgeprint van de site van de ambassade en naar waarheid ingevuld, toog ik dus naar de ambassade in Parijs.
Je verwacht een imposante inrijpoort, eventueel met toeters en bellen versierde hollandse kornuiten met geweren, en de driekleur wapperend op het dak van het imposante gebouw.
Je stapt binnen in een door marmer beklede hal met reusachtige ramen, en een vriendelijke dame verzoekt U naar de bovenverdieping te gaan waar enorme eikenhouten deuren U verwelkomen binnen te treden in met galerijen verzinkte bureaus van noten hout en glimmend mahonie,
is minder waar, de ambassade staat in een arremoeige wijk onder de rook van de eifeltoren, de deur is van alluminium, met een belletje, en dan zit er achter de tweede deur in een postkantoorachtige portiek (lees postkantoor anno 1960 in een plattelandsdorp) een beambte die op het knopje heeft gedrukt om de deur te openen en vraagt U op een plastic stoel te gaan zitten tot ik wordt geroepen.
Met het uitzicht op vijf loketten die me aan de sncf doen denken zetel ik me dus in de verre van marmeren hal en houten deuren, en wacht op mijn oproep.
Ik kon zelfs niet plassen in een majesteitelijk toilet (en ik moest echt heel nodig) sterker nog, ik kon alleen maar buiten tegen een muurtje plassen omdat er op “onze ambassade” geen toiletten zijn voor de onderdanen van zijne koninklijke hoogheid.
Als eerste dreun kwamen de foto’s niet overeen met mezelf, althans, mijn gezicht leek groter dan de werkelijkheid, terwijl het toch echt mijn gezicht was, ik heb goed gekeken.
Ik verliet de ambassade opweg naar de énige fotograaf die foto’s van mijn gezicht kan maken in héél frankrijk voor jawel, alléén de nederlandse ambassade, en zetelde me tevreden neer bij een alleraardigste man die glunderend de zoveelste onderdaan van de koning vast ging leggen, die man verdiend een koninklijk pensioen.
Terug op de ambassade vulde ik wat papieren in omdat mijn ingevulde papier niet goed ingevuld was, en ho even, dat gaat zomaar niet, ik ben illegaal, ik heb een verlopen paspoort, ik moet de franse speurneuzen verzoeken mij opnieuw toe te laten in hun land, aldus met dit papiertje, en de dame schoof drie vellen papier onder de dikke glazen ruit door.
’tja, het kon niet misgaan hé, dat snap je.
Ik stuur die papieren ingevuld naar waarheid, op naar de franse ministre d’interieur, en jawel, nee toch, ze zijn niet goed!
De papieren die de nederlandse ambassade afgeeft aan illegale nederlanders die al een in frankrijk afgegeven over de datum zijnd paspoort bezitten, voldoen niet, lees goed, voldoen niet aan de franse normen.
Ik krijg nu PDFjes van de echte franse invulpapieren die speciaal voor illegale nederlanders zijn en die de ambassade nodig heeft om te zien dat ik niet toevallig een gendarme in elkaar geramd heb, of een oude dame onder een auto heb geduwd, zodat ze met een gerust hart de onderdaan van de koning een nieuw paspoort kunnen geven.
De invul PDFjes werken natuurlijk niet, in het klein staat er dan ook dat als het me niet lukt de documenten in te vullen, ik ze gewoon uit kan printen, invullen, scannen………
Godsakke meneer van oranje nassau, kan het niet een beetje logischer.
En nu ik toch bezig ben, meneer Rutte, kunnen we die kl… europeese unie ooit een keer één unie maken zodat een franse fotograaf ook mijn gezicht kan fotograferen, en papieren gewoon papieren zijn, overal hetzelfde?
Cees.
