Bonjour,
Tsja die buren. Het staat in het verhaal van Bram le Renovateur als één van de valkuilen, maar naar mijn idee is er toch nog wat meer over te zeggen.
Kennissen van mij kochten een stukje bouwgrond op een prachtige lokatie. Schitterend uitzicht en rustig gelegen. Aan de overkant van de weg, op redelijk ruime afstand, één klein huisje met daarin een oud Frans dametje. Idylle alom.
Helaas deed dit oude Franse dametje wat alle oude dametjes in allerlei landen op den duur doen. Ze overleed. Haar huisje kwam te koop, de familie van ver weg regelde de verkoop aan een stel Engelsen van het type hooligan-tattoo-tokkie. Een hele kennel vol honden van het klein-irritant-keffend-mormel type, die met zijn allen aanslaan als ze ook maar een spoor van beweging op het terrein van mijn kennissen waarnemen. Nog wat grote honden erbij voor de feestvreugde. Felle spotlights rond het huis die de hele nacht branden. En inmiddels scheldpartijen als mijn kennissen hun terrein verlaten of betreden, want ze hebben ooit het lef gehad er iets van te zeggen. Hun idylle is een onverkoopbare hel op aarde geworden.
Iets anders om in dit verband rekening mee te houden, in FR bestaat er niet zoiets als “planschade” als je huis minder waard wordt omdat er bijvoorbeeld een snelweg door de tuin komt. Als je in FR een huis hebt en er komt een varkensfokkerij naast, een disco aan de overkant, een wegverbreding met geluidsscherm of een lawaaimakende windmolen heb je gewoon pech.
Om deze redenen ben ik een andere mening toegedaan dan Bram le Renovateur waar het gaat om het kopen van grond. De maximale zekerheid dat je woongenot in FR niet door “nuisances” van buitenaf wordt vergald, krijg je door het kopen van alle grond in je nabijheid. Zelf zit ik midden in 22 hectare eigen terrein en ik vind het fantastisch. Als mensen me vragen waarom ik zo enorm veel grond heb gekocht, noem ik dat “mijn anti-buren verzekering”. Daar ben ik al vaak flink om uitgelachen. Ook door de kennissen uit bovenstaand horrorverhaal, die inmiddels het lachen wel is vergaan.
Mijn credo terzake: beter een verre buur dan een goede vriend 🙂
Salutations, Jos
