Bonsoir,
Dat parlement is nog steeds ’n volksvertegenwoordiging, dus kennelijk besluiten we met z’n allen en in gezamenlijkheid ons te beroven. Dat kunnen we leuk of vervelend vinden, maar dat is ’n andere discussie.
Natuurlijk, en daar is ook geen speld tussen te krijgen. Dat de overheid belasting heft is an sich ook helemaal het probleem niet. De meerderheid van het volk -waaronder ikzelf- stelt toch prijs op medische verzorging, onderwijs, nutsvoorzieningen en het veilig kunnen leven in een rechtsorde. Om maar eens wat willekeurige zaken te noemen. Die meerderheid stelt de overheid derhalve in staat verlichtende en belastende maatregelen te treffen, zoals u dat zo kernachtig formuleert. Tot zover geen vuiltje aan de lucht.
Die vuiltjes ontstaan, en in toenemende wolken, op het moment dat de overheid niet langer duidelijk en transparant zichtbaar weet te maken op welke wijze de haar toevertrouwde belastinggelden het schip van staat drijvend- en op koers houden. In Frankrijk spendeert de overheid inmiddels bijna 57% van het BNP, één van de hoogste percentages ter wereld. Niettemin komt de Franse overheid nog immer structureel geld tekort. De belastingschroef is zo goed als dol gedraaid, nóg meer lenen kan eigenlijk niet meer, en de eigen munt devalueren is sinds de euro ook niet meer mogelijk. Dus hoe nu die gaten te dichten?
Welnu, het helpt als je geld kunt binnenhalen zonder dat dit in de cijfers zoals die bovengenoemde 57% zichtbaar is en zonder dat de gezagsgetrouwe burger iets merkt. Dan kom je op het terrein van de slimmigheidjes zoals verplichte keuringen, verzekeringen en scholingen, waarmee ik deze draad begon. Sluipenderwijs zadel je de burger met onvrijwillige uitgaven op die niet direct in de officiële statistieken zichtbaar zijn. Een werkwijze die we kennen van allerlei schandalen rond “verborgen kosten” zoals “gratis” telefoons en woekerpolissen. Met dát verschil dat deze aan het licht zijn gekomen waarna de schuldige bedrijven zijn verketterd en tot betaling van schadevergoedingen zijn gedwongen.
Uiteindelijk gaat dit natuurlijk tot grote problemen leiden. Steeds meer “verborgen lasten” worden door creatieve bureaucraten op alle niveaus in het leven geroepen. De burger heeft steeds minder vrij te besteden inkomen over. Ondernemingen houden steeds moeilijker het hoofd boven water. De economie begint steeds meer te haperen zonder dat de statistieken nog indicaties kunnen geven van de oorzaken. De bureaucratie groeit, de economische bedrijvigheid neemt af, de werkeloosheid stijgt. Op een gegeven moment zal de overheid niet anders kunnen dan de economische noodtoestand uitroepen. Oww… wacht…
Ik pak mijn exemplaar van Edward Gibbon maar weer eens uit de kast. De parallellen zijn treffend.
Salutations, Jos
