Reageer op: Vluchtelingen & vakantiehuizen

#190946
 Noë
Sleutelbeheerder

Angst is een slechte raadgever. Een vriendin die wegens haar mans werk lang in Syrië woonde, heeft ook haar vrees omdat de vrouw daar een andere positie heeft in de samenleving dan die in het westen. Geen vrees voor haar eigen hachje maar voor de impact op de westerse cultuur. Misschien moet je die angst vertalen in: wel welkom, maar leef dan wel zoals wij hier leven. De angst voor het onbekende moet ook kunnen worden geuit in een democratie. En het is goed dat deze vrees ook wordt gecommuniceerd met de nieuwe landgenoten.
De situatie is wel zo, dat men plots wordt geconfronteerd met leed dat men niemand toewenst, wel wil lenigen, maar waarbij men nog niet de consequenties kan overzien van een nieuwe situatie in de directe woonomgeving. Dat heeft zijn tijd nodig. Het is niet zo zeer de vluchteling die angst inboezemt, maar het overweldigende aantal.
Ook bij gesprekken met Fransen om ons heen hoor ik die angst dat eigen normen en waarden kunnen worden aangetast, terwijl er hier nog geen vluchteling aankwam. Angst voor de massa.
Ik gaf als docente Nederlands les aan groepen manlijke vluchtelingen in het beroepsonderwijs. Het was voor de heren niet prettig een vrouw voor de klas te hebben. Pas nadat ze weken lang hun minachting voor mij toonden, konden we productief aan de slag gaan. En dan kon het gebeuren,dat er eentje na de les kwam vragen, waarom hij geen krul kreeg bij het ingeleverde werk.
Culturen met elkaar laten samengaan is niet nix. Dat kunnen we als Nederlanders in Frankrijk wel zeggen. We plukken de zegeningen hier, maar uiten op diverse fora ook ons ongenoegen over zaken die hier anders verlopen dan in Nederland. En hoe kijken de Fransen naar ons. Ik heb een prachtige tuin vol sierproducten, maar het blijft een waardeloze tuin in de ogen van mijn buurboerinnen, omdat er nog geen tomaat in groeit. Een buurboer sprak me erop aan, dat ik à midi nog lekker met de honden wandelde. Moest ik niet in de keuken staan? Nee, zei ik, mijn man kookt altijd. Nou, toen daalde ik stevig in achting. Een buurboerin begrijpt niets van mijn protestante geloof waarbij Maria niet steeds wordt aangesproken, maar desondanks warmt ze altijd een bakkie koffie voor me op in haar steelpannetje en biedt ze me haar nog door eigen voeten verwarmde pantoffels aan als ik bij binnenkomst in haar boerderij mijn laarzen uittrap. We kwamen hier voor het leven als god in Frankrijk en we waren welkom, ook al zijn we nog steeds vreemde vogels.
Europa en de nieuwkomers, het heeft de tijd nodig. Ja, Ratatouille, er moet nog veel geleerd worden, maar er bestaat geen spoedcursus voor.

©2022 Communities Abroad  |  infofrankrijk.com

DISCLAIMER

Login

Forgot your details?