Ik kan wel enige synergie ontdekken in het reizen door de woestijn en het reizen over de zeeën.
Je kan letterlijk alle kanten op, maar het lijkt wel of ieder schip en elk kameel zijn doel heel zuiver voor zich heeft liggen. De koers is bepaald. Het mooie van zwerven is dat je dat doel minder omlijnd hebt, maar iets directer inspeelt op gevoel, op intuïtie. Zo kom je op plaatsen en ontmoet je mensen die je verrassen.
Frankrijk heeft veel te bieden, maar het duurt een tijdje voordat je beseft wat de plaatselijke codes zijn, de manier van omgang, en dat de locals je laten zien waar ze voor staan, hulpvaardigheid is er meestal wel, maar inschatten van politieke voorkeur is al een stuk lastiger. Voor de bergboer is de EU belangrijk zodra er geld zijn portemonnee instroomt, maar ze hebben het liever cash, en ze stemmen tegen.
Ik woon hier niet om te flierefluiten met een glaasje rose, maar had een plan met een pand en voer dat gestaag, en continue uit. Zo draag ik ook bij aan het dorpsbehoud, en anders dan de maison secondair bezitters, ben ik er ook in een barre winter.
Vanuit mijn kant bezien is het aangeboden Franse beeld en leefverwachtingen anders dan die vanuit de buitenstaander. Je zit er wel midden in, maar hoort niet tot de ‘innercircle’, en zeker niet tot de clan van het geïsoleerde dorp. Je doet half mee, maar bent wel afhankelijk van je medebewoners.
Het is soms wat lastig om onderscheid te maken tussen het een en de ander, als ook enige vorm van overleg wegblijft, is het soms raadselachtig waarom sommige dingen plaatsvinden. Of waarom je er buiten wordt gehouden. Iedereen weet dat de weg opengebroken gaat worden, maar jij niet, dat soort dingen. Dat is lokale politiek. Denken ze dat het voor mij niet belangrijk is? Maar ik glimlach om dat soort momenten, ik ben veel vriendelijker dan menig stugge bergbewoner, en maak ook geen geheim van mijn politieke kleur.
Pas als mijn hond wordt aangereden en niemand zich meldt ben ik alle staten. Dan zie je het water zich scheiden, voor een boer is een hond minder dan een koe, maar hij moet wel werken, voor iemand uit het land van de dierenpartij is dat een felle discussie waard. Dan laat ik mijn wens tot intergratie varen, en kom ik op voor mijn belangen.
Ik denk ook niet dat mijn woonomgeving veel aandacht zal krijgen van de nationale politiek, het is couleur locale, die je het beste met wat subsidie tevreden kan houden, als het volk ook hier wegtrekt, ligt die glasvezelkabel (die in 2027 aan moet landen), er vrijwel voor niets, en rukt de boomgrens nog verder op.
Het bewerken van het stugge land en het vreten van de koeien bepalen de dagelijkse agenda, mijn ene buurman heeft er zes, de ander een veelvoud. De seizoenen kan je indelen in de landwerkzaamheden om de cyclus in stand te houden. En zo zwerft en meandert het leven voorbij.
