Niets bijzonders, maar bijzonder genoeg dat men me er om vraagt.
Ik ben een soort cees ratelband maar dan op een normale manier, ik begeleid leerlingen en studenten, dat is vanaf een jaar of tien totdat ze niet meer komen.
Het is geen lesprogramma, niet elke dag, sommigen komen sommigen gaan.
Ik wordt uitgenodigd op de universiteit bij gelegenheden, of zomaar.
Ik ben door de stages van leerlingen begonnen, sommigen liepen op school vooruit op de andere die elders stage liepen, en men klaagde daar over op school.
je mag niet de indruk wekken een wedstrijd aan te gaan met je medeleerling, competitie is not done, waarom gaan de leerlingen niet samen op.
Ik zei toen dat ik niets anders deed dan anders, maar dat ik wel vind dat een leerling beter zijn best mag doen ten opzichte van zijn medeleerling, wat commentaar opleverde dat de leerling zich dan benadeeld kan gaan vinden.
Nee zei ik, de leerling zal beter zijn best gaan doen, want streven is goed.
Streven is fout was het antwoord.
Bij navraag blijkt dat tweedejaars meubelmakers nog steeds de werkplaats aanvegen, bij mij maken ze meubels.
Nou kun je de hele arbeidscultuur van Frankrijk weer op gaan hoesten, baas werknemer enz enz, dat doe ik niet, maar ik ben begonnen met leerlingen te wijzen op hun recht op goed onderwijs, en ook op hun motivatie; als je wat wilt bereiken, moet je knokken.
Sommigen komen een uurtje buurten om engels te spreken, anderen nodigen me uit voor diner voor het zelfde, en ouders komen vragen stellen met hun kinderen.
Op dit moment zit een “oud leerling” engels (elke donderdagavond) voor stage in Changhai, we hebben regelmatig contact over hoe en wat, de ouders zijn reuze trots maar weten niet wat ze er aan hebben, het “buitenland, en dan zo ver weg”.
La Rochelle is maar een dorpje als je het vergelijkt met “de stad” in frankrijk.
Rond de zestigduizend inwoners, vroeger stinkend rijk van de slavenhandel, tegenwoordig doen ze of ze geld hebben maar zijn in principe zo arm als job (snob zijn kost veel geld)
Kinderen lopen op schoenen die veel te duur zijn voor de ouders, maar ze krijgen ze want ook zij zitten in het zelfde schuitje.
Andere kinderen moeten mee, of je valt af.
Tot een jaar of vijftien geleden had je grote industrie in de stad, auto’s en boten, beiden zijn weg, de laatste grote speler op de arbeidsmarkt is een zeilbootfabrikant die aan het infuus ligt.
La Rochelle ziet er rijk uit, de mensen zien er rijk uit, maar in werkelijkheid is het heel anders.
Het grote probleem is, in bloemendaal gaan de leerlingen naar school om iets te worden, hier gaan ze naar school omdat het moet.
Frankrijk is een vastgeroest land, la rochelle is een vastgeroest deel daarvan.
ouders die al twintig jaar in de chomage zitten weten niet hoe ze hun kinderen moet aansporen.
Andere ouders die met de neus omhoog lopen langs de haven, zien niet dat hun kroost er met de pet naar gooit.
Een leerling die niet weet hoeveel tien pourcent van honderd is wordt door de leerkracht de schouders opgehaald, is niet zijn fout.
Ik heb het al vaker gezegd, La Rochelle is een bijzondere regio, mensen die er gewoond hebben willen nooit meer terug.
Clans beheren de dorpjes, alcoholisme is er hoog, we hebben het hoogste werkeloosheids gehalte van Frankrijk, hier in het dorp werkt een kwart niet.
Het beroerde is dat ze ook niet willen betalen aan belastingen, onroerend goed is bijna niets, maar de gemeente heeft ook niets, nou ja, net genoeg voor twee plantenbakken, drie flessen roundup en wat kerstversiering.
Hier heerst nog echt de mentaliteit, iets wat je niet eten kunt schaf je niet aan, sierkippen zijn uit den boze, bloementuinen alleen maar nutteloos veel werk.
Het enige wat je kunt doen is onderwijs, leer mensen dat er meer is dan la rochelle, dan frankrijk, dat er meer kansen zijn dan wat zij denken.
Ik laat ze zo andere bedrijven zien, we gaan zeilen op tjalken in holland, we bezoeken aalsmeer, ik leg ze uit hoe andere mensen en culturen werken “echt, frankrijk is geen heilig land, in Amerika verdient een boulanger net zoveel als hier een bankdirecteur” waarop de kinderen positief opkijken en de ouders meestal wijzen op het feit “waarom is geld verdienen zo nodig”.
Omdat madame, als uw kind ook een nieuwe auto wil hij daar wel geld voor moet hebben.
U woont nog in het huis van uw ouders wat al dertig jaar afbetaald is, dezelfde keuken staat er nog in, maar willen uw kinderen hier nog wonen?
Een beetje een huis kost twee ton, waar moet dat vandaan komen?
Meestal pakken de mensen het wel positief op wat ik doe, behalve de echte tetu’s.
