Na een paar echte lentedagen van zware regen en een ijskoude harde wind liepen Pico en ik de mijn weer eens in. In een populierenbosje lagen overal door de wind afgerukte takken. Tot mijn verbazing zag ik dat aan de takken trossen kleine witte bloemetjes zaten. Eerlijk gezegd had ik nog nooit een populier in bloei zien staan. Ik nam drie kleine takken mee naar huis om ze in een fles te zetten.
De volgende morgen bleken er allemaal kleine witte pluizen op tafel te liggen! ??? Toen zag ik de takken, waaraan ook kleine witte pluisjes zaten:
Het ging heel hard en de volgende morgen zag het er zo uit:
Tijdens m’n ochtendwandeling lette ik goed op de populieren en toen begreep ik waarom ik een populier nog nooit in bloei had gezien: de voortdurend bewegende en ritselende groen-zilveren blaadjes onttrekken de bloemtrosjes aan het oog. Die zie je alleen als je héél goed kijkt. En de pluizen zijn zó licht, dat ze bij het minste zuchtje wind loslaten. Nu zag ik ze ook voor het eerst door de lucht zweven. Maar bij mij thuis staat natuurlijk geen wind en na drie dagen zag het er zo uit:
Toen heb ik ze maar opgeruimd. Om te voorkomen dat het hele huis vol pluizen zou zitten, verzamelde ik eerst alle pluizenbollen. Alweer tot m’n verbazing leverde dat een prachtige bol veerkrachtige watten op, net zoiets als kapok. Mooi natuurlijk vulmateriaal. Uiteraard even gegoogeld. Het blijkt een zwarte populier te zijn, waarvan de vrouwelijke exemplaren (de populier is tweehuizig) deze bloeiwijze vertonen.
Uit de Wiki:
“De zwarte populier geldt als de meest bedreigde boomsoort in Europa. De plant dankt deze status aan het massaal aanplanten van cultivars en het verdwijnen van zijn natuurlijk milieu.
De dikst bekende zwarte populier van Nederland (met een omtrek van 5,7 m in 2009) staat aan de rand van het Vondelpark in Amsterdam.”
