Prima toch die Franse dorpsvergaderingen ? En die hele spannende procedure bij de lokale verkiezingen waarbij iedereen heerlijk de naam kan wegstrepen van iemand die op de lijst staat en die hij niet mag. En dan nog als kers op de taart de tweede ronde als het een beetje meezit waar twee of meer niet al te populaire figuren die de 50 % niet gehaald hebben het tegen elkaar moeten opnemen. Als gladiatoren. Lobbyen, intriges. Bij ons in een dorpje van 88 zielen hangt het halve dorp twee zondagen lang rond het stemlokaal. En er wordt wat afgekletst.
En daarna kiezen de 7 gezworenen de burgemeester. Leve de echte democratie.
Vergelijk dat eens met Nederland. Daar worden de burgemeesters nog altijd benoemd door de Koning. En is het in de gemeenteraden in de grote steden hetzelfde geklier als bij de tweede kamerverkiezingen. Voor de verkiezingen beloftes, beloftes en na de verkiezingen de achterkamer in en uitruilen. Nou dan kies ik graag voor het Franse systeem.
Het komt allemaal door de République.
In Frankrijk zijn de citoyens het hoogste dat er is. Er is wel een Président maar die krijgt meestal na 4 jaar een flinke schop onder zijn gat. In de 4 jaar daaraan voorafgaand is hij kop van jut. De citoyen’s ( en wij mogen daarbij horen ) zijn dus de echte bazen.
In Nederland daarentegen hebben de citoyens niks te vertellen. Er zijn helemaal geen citoyens – het zijn allemaal onderdanen. De regenten hebben de macht. Verkiezingen stellen geen moer voor want niemand weet waar hij voor kiest. Dat wordt geregeld in de achterkamer met kwartetten. Daarna volgt er dan nog een ronde met de gedoogoppositie die leidt tot een crematoriumaccoord waarna Nederland eigenlijk naar de pijpen danst van de zwarte kousenkerk. En de democratie ligt in het crematorium.
Dus wat mij betreft – vive La République – leve het luidruchtige en heftige politieke debat – lokaal zowel als landelijk. Het is een verademing….
