Ik volg deze discussie met toenemende irritatie. En de laatste woordenwisseling tussen de heer Ruiter en Peter-terre brengt mij ertoe ook iets van mijn ervaringen in te brengen.
Een project in Frankrijk waarvan een Engelse collega projectleider was wilde niet echt lopen, er waren telkens weer tegenslagen en vroegere beslissingen moesten herhaaldelijk gecorrigeerd worden. Toen er een probleem optrad dat onder mijn specialisme viel ging ik voor een teammeeting naar de betreffende plaats in Frankrijk. Toen werd me duidelijk: mijn Engelse collega had, omdat hij geen Frans sprak, alleen met mensen gesproken die een beetje Engels konden. En dat waren niet de mensen die de omstandigheden rondom het project het beste kenden. Ik sprak over de problemen op mijn vakgebied met de chief engineer, een tekenaar, de elektricien, de bedrijfsleider en de ploegbaas, alles in mijn (toen) gebroken Frans. Ik was er ook bij toen de ploegbaas een probleem met zijn mensen besprak; ik verstond er niet bijster veel van, want zij spraken hun patois. Maar omdat de technische uitdrukkingen internationaal zijn kon ik de draad toch volgen en hier en daar een input geven.
Ik was er in het vervolg vaker en heb de projectleiding de facto van mijn Engelse collega overgenomen.
Wat ik wel gauw door had was dat de Fransen streng hiërarchisch werken. De baas is de baas en men neemt op de lagere niveaus niet graag beslissingen. Ik moest mensen vaak aanmoedigen hun mening toch naar voren te brengen, ook tegenover hun baas. Andersom, het in het wilde weg beslissingen nemen waartoe men geen bevoegdheid en niet de nodige achtergrond heeft (mijn beoordeling van een werkwijze die ik bij Bataven vaak gezien heb), en wat vaak de samenwerking stoort, komt niet voor.
Mijn conclusie:
– Samenwerking met Fransen is vaak moeilijk omdat zij vreemde talen slecht spreken.
– Men moet inspelen op hun hiërarchisch gedrag.
Dan de ervaring met de mensen van een aannemer die een groter werk aan ons huis uitgevoerd heeft (een van de weinige dingen die ik niet zelf gedaan heb). Zijn mensen kwamen om 007:30 met hun busje. Er werd meteen begonnen met werken, met een pauze van 10 à 15 minuten in de loop van de ochtend. Tussen de middag waren zij 1½ uur weg bij moeders eten. Gedurende de middag ook weer 15 min pauze. Om 17:30 uur vertrokken zij, bedankten voor het aanbod samen een biertje te drinken, zij wilden naar huis. Dus een werkdag van 8 uur (acht uur werken!). De baas kwam iedere dag een kwartiertje langs, bekeek het gedane werk, besprak met zijn mensen het werk van de volgende dagen, kletste een beetje met mij en vertrok naar een ander chantier. Zijn werknemers waren plaatselijke mensen met erbij een Portugees en een man van Réunion. Allemaal hard werkende mensen die hun vak beheersden.
Zij (en ook andere Fransen) spraken schande van les fonctionnaires die niets uithalen, alleen elkaar bezig houden en met 55 gepensioneerd worden.
Ik heb dus heel andere ervaringen dan de heer Ruiter. Ik schaar mij achter Peter en Ingrid.*
* en (edit 13:33) ook achter Wilm
en (edit 20:20) ook Steven
