Ben het niet helemaal met je eens Hans.
Jachten is voor jouw misschien uit de tijd, menig jacht wordt nog voor een opdrachtgever gebouwd, óók mét glimmend hout.
In Bretagne vaart op een zonnige zondagmiddag de hele zo niet de halve jachthaven uit, en als ze niet uitvaren zijn ze aan het lakken, schilderen en poetsen.
Hier hebben de mensen een boot want als je geen boot hebt ben je blijkbaar geen marin, en hoor je er niet bij.
Er liggen boten in de jachthavens die niet meer betaald kunnen worden, gras staat centimeters hoog op het dek en op het laats legt het tribunal er beslag op en worden ze verkocht.
Ik ben vorige week nog op de kijkdag geweest, er lag daar een schip waar ik de eigenaar ervan een briefje heb gestuurd dat ik het schip wil kopen, hij had schijnbaar geen tijd of geld meer voor sijn jacht want het lag al drie jaar op het droge, en dat is slacht voor een houten schip.
Nee, niet verkopen, tuurlijk niet, dan verlies je smoel.
Ik kon het schip krijgen van de maître voor 1750 euro (jacht van 12 meter lang) ben er wezen kijken en heb de maître gezegd dat hij het maar naar de decheterie moet laten brengen.
Een ander jacht (40mtr) waar ik de eigenaar ooit eens van heb ontmoet en ik van boord ben gelopen van de walgelijke opmerkingen die naar me geslingerd werden – schip is gekocht voor 165duizend, er werd een nieuw dek op gelegd maar ze legde die planken net als parket in de woonkamer gewoon recht toe recht aan, ik zeg; jongens, dat hoort toch met de lijn van het schip mee te lopen? Wat weet jij er nu van en zo, twintig jaar ervaring in klassieke scheepsbouw, dekken gelegd bij jongert en dan wordt je zo behandeld voor een goed advies – het schip werd door de maître verkocht voor 28000 euro, de eigenaar kan z’n havengeld niet meer betalen.
De mereltjes hebben wel degelijk gelijk, nieuwe kansen.
In grote delen van Frankrijk worden nog volop meubels gemaakt door artisans, ja zelfs zestig kilometer van hier in Royan en Cognac.
Het is de streek, gisteravond nog weer een conflict gehad met eimand die we uitnodigde te komen eten in een nieuw restaurant in Marans (campagne) hij wil niet, want lekker eten doe je in de stad, niet op het platte land.
Nogmaals, ik ben een zeer sociaal mens wat veel mensen om zich heen nodig heeft, dat mis ik hier.
Iemand (zelfs mijn partner) die van rust een eenzaamheid houd heeft hier een geweldig leven.
Waar jullie heibel hebben met de buren, hier komt dat niet voor, het interesseert ze gewoonweg niet wat je doet, al bouw je een schuur.
