Inderdaad zou een keuzerecht al veel problemen oplossen. Ik denk wel dat de meeste emigranten (ook degenen die zich nu wel eens in NL laten behandelen) dan toch zouden kiezen voor zorg enkel in hun woonland. Als je emigreert naar een ander land wil je namelijk wel degelijk van Nederland af zijn, dwz je wilt niet met de administratieve rompslomp van twee landen tegelijk te maken hebben. De moderne samenleving is al bureaucratisch en ingewikkeld genoeg. Bovendien: wat heb je aan recht op zorg in NL als je in een zuidelijk EU-land een hartinfarct krijgt? Moet de ambulance je dan even met gillende sirenes naar NL rijden? Degenen die nu nog gebruik maken van (niet-urgente) zorg in NL doen dat ook omdat ze nog regelmatig naar NL gaan, omdat ze er voor betalen of omdat ze taalproblemen hebben in hun woonland. Jij noemt zorg in NL een “voorrecht”, maar de zorg in Frankrijk is net zo goed (en geen wachtlijsten). En als je de zorg in bepaalde landen minder goed vindt, dan moet je als oudere dus een ander emigratieland uitkiezen.
Als ik het goed begrijp hebben we volgens jou het recht op zorg in NL er in 2010 dus gratis bij gekregen (onder dwang van de EU). En betalen we dus niets meer dan wanneer we alleen recht op basiszorg in Frankrijk zouden hebben? Dat kan maar één ding betekenen: dat we in de jaren ervoor veel te veel hebben betaald voor alleen de basiszorg in onze woonlanden. Want je maakt mij niet wijs dat de NL regering ons, rijke gepensioneerden aan zonovergoten stranden, zomaar cadeautjes doet. Maar als dat werkelijk het geval is, begrijp ik al helemaal niet waarom ze niet-uitgeschreven emigranten gaan vervolgen. Die betalen immers de volle mep in NL, terwijl de te betalen vergoedingen voor ziektekosten aan het “woon”land meestal veel lager zijn.
De cijfers. Ik weet zeker dat ik ergens overzichten heb gezien waarin wordt gepubliceerd wat NL het jaar ervoor heeft vergoed aan andere lidstaten voor de zorg aan verdragsgerechtigden. Jij weet beter dan ik waar die te vinden zijn, maar ik herinner me het overzicht van ik meen 2010 of 2011. Daaruit bleek dat NL alleen al aan Duitsland, België en Frankrijk samen een positief saldo overhield van 17 millioen euro. Vooral aan Frankrijk werd veel “verdiend” (9 miljoen?), omdat belgische en duitse verdragsgerechtigden zich vaker in NL laten behandelen.
Wat er ook allemaal van zij, feit is dat de dubbele administratie, en de daaruit voortvloeiende (al dan niet gerechtelijke) procedures en papierwinkel kapitalen verslinden zonder bij te dragen aan de vrijheid van verkeer voor gepensioneerden. En dat alle toestanden die de regeling voor “verdragsgerechtigden” meebrengt, mensen bijna uitnodigt om niet officieel te emigreren.
En nu gaan ze dus controleren. Wie gaan ze controleren? Ouderen met een tweede huis, maar ook ouderen die hier met hun sleurhutje op vakantie komen en die de pech hebben dat ze tijdens hun vakantie ziektekosten moeten maken. Dan gaan ze kijken of die wel echt in NL wonen. Daar worden dan weer nieuwe instanties voor in het leven geroepen, voor ieder “verdacht” EU-land één. Met veel personeel om fraaie controle-methodes te verzinnen. Vragen stellen aan de buren hoeveel maanden per jaar de oudjes afwezig zijn en of ze hun huis hebben verhuurd in die tijd. En in andere (zonnige) lidstaten gezellig in de bosjes gaan liggen checken (reis- en verblijfkosten betaald) bij mensen met een vakantiewoning. Zie je het voor je? Doen ze dat enkel en alleen om fraude te bestrijden? Of zou NL misschien toch bepaalde financiële voordelen willen beschermen?
