Bonjour Bosbess,
…een einde aan de concurrentievervalsing binnen de EU: mensen met een (veel te) laag loon krijgen in Duitsland nu nog een gezinstoeslag van de staat, die het inkomen aanvult tot het minimum. Op die manier worden werkgevers dus gesubsidieerd…
Men kan evengoed stellen dat op deze manier werknemers worden gesubsidieerd. En dat doen allerlei landen meer of minder succesvol, met regelingen voor werken naast een uitkering, door de overheid gesubsidieerde banen enzovoort. Dus op basis van een éénzijdig inzicht Duitsland betichten van concurrentievervalsing lijkt me op zijn minst een tikkeltje tendentieus.
Uiteindelijk zijn het gewoon keuzes. Zoals de FR econoom Patrick Artus opmerkt, Duitsland geeft de voorkeur aan laagbeloonde werkenden, Frankrijk heeft liever langdurig werkelozen. Tja.
In de basis is een minimumloon een vorm van overheidsingrijpen in het prijsvormingsmechanisme van de markt, net zoals een minimum melkprijs of een maximum huur. Uiteindelijk pakt dit soort overheidsbemoeienis zelden of nooit goed uit. Immers, als het allemaal zo eenvoudig was, waarom dan niet simpelweg iedereen wettelijk een topsalaris toekennen?
…Voor Frankrijk lijkt de invoering van het duitse minimumloon vooralsnog economisch gunstig…
Tsja, en daar raakt u de kern van de zaak. Als je als land in economisch opzicht steeds verder achterop raakt is dat gênant. Zeker voor een land met de attitude van Frankrijk. Als je daar verandering in wilt brengen kun je twee dingen doen. Je kunt een tandje bijzetten, reorganiseren, doorpakken en alles op alles zetten om weer bij de koploper te komen. Of je kunt net zo lang manipuleren, intrigeren, regels veranderen en obstakels opwerpen totdat de voorsprong van de koploper verloren is gegaan. Het is glashelder voor welke strategie Frankrijk kiest. “Ik niet, dan jij ook niet”. De Franse staatsmannetjes ten voeten uit.
De socialistische “money for nothing” waandenkbeelden hebben Frankrijk al zo goed als aan de bedelstaf gebracht. Nu staan sommigen te juichen dat Duitsland dezelfde kant op begint te gaan. Immers, het ideaal “iedereen gelijk, allemaal arm” komt wéér een stap dichterbij. En dat is blijkbaar reden tot vreugde.
Yes, it’s truly a mad world.
Salutations, Jos
