Goeiemorgen Jos, de voor jou onverwachte wending die ik aan de discussie gaf, werd veroorzaakt door jouw opmerking dat Duitsland liever laagbetaalde werkenden heeft en Frankrijk de voorkeur geeft aan langdurig werklozen. De kern van mijn betoog is: onderbetaald werk is slavenarbeid en dient alleen om de heilige werkloosheidscijfers voor de statistieken te drukken, niet om de mensen (achter de cijfers) vooruit te helpen.
Voor het overige zijn we het weer eens grotendeels eens. Ik ben heus de les uit “Economics in one lesson” van Henry Hazlitt niet vergeten. Maar er zijn grenzen. De overheid moet altijd min of meer bijsturen. Dat geldt zeker in deze tijd, waarin het neo-kapitalisme hoogtij viert, de rijken steeds rijker en de armen steeds armer worden. De crisis is veroorzaakt door de dames en heren Nooitgenoeg en ze profiteren er nog steeds van. Ik herhaal voor de zoveelste keer: als het ze gelukkig maakt, dan is het ze van harte gegund, maar niet over de ruggen (en lijken) van vrijwel kansloze en arme mensen.
Nogmaals: Duitsland is een van de laatste EU-landen die nog geen minimumloon hebben. Wat dat te maken heeft met manipuleren door Frankrijk ontgaat me. Gewoon een kwestie van respect voor de mens achter de eeuwige cijfers. Werken en daarvoor fatsoenlijk betaald krijgen.
Inderdaad, straks is er niets meer te verdelen, want dan hebben de graaiers alles ingepikt en zijn ze met hun tientallen miljoenen naar belastingparadijzen gevlucht, want o schande, de regering Hollande pakt een gedeelte van de roofbuit weer terug om de door hen veroorzaakte crisis het hoofd te kunnen bieden. Waarbij ik het wel eens ben met hetgeen Timo in zijn openingsbericht aankaartte: de kosten van de franse administratieve huishouding rijzen de pan uit en niet alleen op centraal regeringsniveau. Daar moet dringend de bezem doorheen. Maar daar hoef je in Frankrijk niet mee aan te komen, niet bij links en niet bij rechts. Er zijn enkele goedwillenden, waaronder Hollande, maar als het er op aankomt worden die keihard weggestemd.
PS Ik zie dat ik gisteren vergeten ben om de link naar de recensie van het boek The spirit level te geven. Hierbij alsnog: De wrange vruchten van inkomensongelijkheid.
