Het is maar wat je “redelijk beschermd” noemt, Dit. De huurder geniet alleen volledige bescherming als hij zich kan veroorloven de woning te kopen. Het gros van de huurders kan dit niet. Aan die formele vereisten voor de opzegging zullen de meeste verhuurders wel voldoen. En de zogenaamde “bescherming” die een 70-plusser geniet, is door allerlei beperkende voorwaarden vrijwel een wassen neus. En in ieder geval zal hij moeten verhuizen (op 77-jarige leeftijd en na 30 jaar!). Zelfs als de eigenaar de woning in verhuurde staat verkoopt, kan de nieuwe eigenaar de huur opzeggen, omdat hij de woning voor eigen gebruik (of ten behoeve van een van zijn naasten) nodig heeft.
Kortom, in Frankrijk is een huurder zijn leven niet zeker. Echte huurbescherming, zoals bv in NL, betekent heel simpel: koop breekt geen huur. In de praktijk komt dat er meestal op neer dat een eigenaar die zijn woning leeg wil verkopen aan zijn huurder een forse verhuisvergoeding (oftewel oprotpremie) aanbiedt en hem eventueel ook een vervangende woning aan de hand doet. Maar als de huurder dat aanbod niet aanvaardt, staat de verhuurder machteloos. Alleen als de verhuurder kan aantonen dat hij de woning dringend nodig heeft voor eigen gebruik, kan hij met een verhuiskostenvergoeding en vervangende woonruimte van zijn huurder afkomen. Dat is échte huurbescherming, voortkomend uit het sociale principe dat een dak boven je hoofd een van de eerste levensbehoeften is en dat iedereen, arm of rijk, recht heeft op een zekere woonsituatie en een thuis.
PS Hoe zit dat met de Tarn en de Haute Garonne?
