Omdat ik steeds meer steeds een beetje te laat bedenk (hoe zou dat toch komen), bedacht ik later dat weliswaar de gezondheidszorg voor de allerminst bedeelden een vrij goed vangnet kent, maar als je inkomen een paar tientjes boven het vastgestelde CMU maximum zit, heb je dus geen recht meer op de CMU terwijl je nog steeds een minimumlijder bent. Ook de uiteenzettingen van Wim en Jos over de mutuelles verklaren veel over de onbereikbaarheid voor velen van goede zorg. Dat ziekenhuisopnames en operaties altijd 100% worden vergoed wist ik trouwens (ook al) niet.
Gezondheidszorg is in alle westerse landen een vele miljarden verslindend monster geworden en Jos en Steven hebben oorzaken genoemd. Maar ook het steeds méér kunnen van artsen die hun kennis ook willen toepassen en het steeds meer eisen van patiënten spelen volgens mij een rol.
Het Tamil-verhaal van Steven is algemeen menselijk. Een aardige dokter is per definitie een goede dokter, ook ik vind dat en velen met mij. Want als leek kan je doktoren sowieso niet beoordelen op hun (on)kunde, aardig of niet. Geef me dan maar een aardige, want ik kom er niet voor m’n plezier en een beetje aandacht en belangstelling geeft al een gevoel van welbevinden, heel belangrijk.
Wel vraag ik me af hoe je een amerikaanse vriendin van franse medicijnen kan voorzien. Je stuurt ze op, dat begrijp ik, maar hoe kom je dan aan die medicijnen?
