Bonjour Elsbeth,
Toen ik mijn oude boerderij kocht zat daar 22 hectare land bij, waaronder 6 hectare zeer oude wijngaarden. Die waren eigenlijk té oud om nog succesvol commercieel te exploiteren. Ik had de keuze om ze te rooien, of om ze opnieuw aan te planten.
Ik wilde zelf niet gaan boeren, maar zoveel terrein ongebruikt laten liggen stuit op veel praktische problemen. Zelfs een minimum aan onderhoud zoals regelmatig maaien kost enorm veel werk, en dan ziet het er nog lang niet zo aantrekkelijk uit als een mooie wijngaard.
Via-via kwam ik in contact met een lokale boer, en na de nodige studie ben ik met hem een pachtovereenkomst aangegaan. Binnen die overeenkomst heeft hij de oude wijngaarden gerooid en opnieuw aangeplant. In ruil daarvoor betaalde hij de eerste 3 jaar geen pacht. Omdat er op dat moment nog EU subsidie op aanplanten bestond, kon het uit op die manier. Ik weet niet of dat nu ook nog zo is.
Ik heb ook nog 2 hectaren “droit de plantation” aangekocht, naast de 6 die ik al had. Dat is zo’n soort melkquota maar dan voor wijngaard, zonder dewelke je geen wijngaard mag aanplanten. Ik weet niet of dat nog bestaat. Dit alles speelde zich af rond 2003-2004. Het lijkt me wel iets om rekening mee te houden.
Ik heb een standaard FR pachtovereenkomst van 9 jaar, die behoudens met beiderlei instemming met beëindiging, automatisch nog eens 9 jaar wordt verlengd. Let wel, reken dus op een minimale periode van 18 jaar, en dat is praktisch gesproken ook de minimaal mogelijke duur van een pachtcontract.
De afschrijving waar je over spreekt doet niet terzake. Je kunt met de boer alles overeenkomen wat je wilt, zelfs op schrift. Maar uiteindelijk geldt uitsluitend wat in de wet staat. Dus als je later ongenoegen met de boer krijgt en hem van je grond wilt afhebben, kan hij zich beroepen op de wet, en alle afwijkingen en bijzonderheden die je bent overeengekomen worden automatisch nietig. Sterker nog, zelfs als er helemaal geen overeenkomst is, omdat je de boer stilzwijgend zijn gang hebt laten gaan, kan hij zich succesvol beroepen op gewoonterecht. Zelfs de FR notaris heeft me daar nadrukkelijk voor gewaarschuwd.
Je moet je realiseren dat in FR sedert de Revolutie alles wat riekt naar kapitaal of eigendom, door de overheid met wantrouwen en misnoegen wordt bejegend. Dus huurders en ook pachters hebben veel meer rechten dan eigenaar-verhuurders en eigenaar-verpachters. Dat neemt zo nu en dan absurde vormen aan, zoals de bijna-onmogelijkheid om niet-betalende pachters van je land te krijgen, of niet-betalende huurders uit je huis te zetten. Dit is de hoofdreden waarom je vaak ziet dat men lever panden laat leegstaan en grond braak laat liggen, dan deze te verhuren of verpachten.
Kortom, voor jou is de besluitvorming helder. Als je de betreffende grond in principe voor de rest van je leven kunt missen, dan kun je deze prima verpachten en heb je er (als je geluk hebt en geen wanbetaler treft) wat extra inkomsten van. Wanneer je echter overweegt in de (verre) toekomst zelf wat met de grond te willen doen, dan zéker niet verpachten en ook het onderhoud in eigen hand houden.
Wil je het allemaal nog eens nalezen, dan is hier een leesbaar verhaal over de problematiek. Als de taal je te machtig wordt is Google Translate je vriend. Succes!
Salutations, Jos
