Big Ben, a four-year restoration project.
redactionele bijdrage
Er komt een tijd dat je beslissingen en richting die genomen moet worden niet langer laat afhangen van het partijkartel (sic) of van aangekochte steun (€ 1,5 miljard voor NI – Arlene Foster, DUP) maar dat de toekomst van het land de belangrijkste overweging is die de keuze vormt.
Fouten uit het verleden maak je niet meer goed, en door ooit de gedoog constructie te maken met de DUP, daar veel voor te moeten betalen en afhankelijk te worden van toekomstige steun die niet onvoorwaardelijk is -en nu zelfs belemmerend voor de toekomst van de unie- heeft May de verantwoordelijkheid op zich genomen als leider van het land om die constructie te beëindigen.
Zeker nu niet alleen de DUP maar ook de groep conservatieven binnen haar eigen partij een wurggreep aanleggen op de uitkomst van een volksraadpleging, waar ook al vele inhoudelijke non-argumenten zijn gebruikt om die uitkomst te beïnvloeden, is het aan een leider om haar verantwoordelijkheid te nemen in een proces waar de toekomst van het UK drastisch kan veranderen en grote wijzigingen mee brengt.
Niemand is groter dan de toekomst van het Verenigd Koninkrijk, aan die enorme verantwoordelijkheid mag geen leider zich onttrekken. Niemand is groter, ook de leider zelf niet of haar kabinet. De toekomst van het UK zal voor generaties bepaald worden door de beslissingen van dit leiderschap en dat brengt een groot verantwoordelijkheidsgevoel met zich mee.
Kan iemand nog politiek staan voor de ooit gewenste onafhankelijke positie ten opzichte van de EU, de toen gedane vooruitzichten en beloften en de hedendaagse realiteit? Staan de opstandige partijleden en ministers garant voor het beoogde beeld van de toekomst? Is een Boris Johnson de stem van het referendum of de stem van zijn opportunisme? Denken de tegenstanders van ‘de deal’ te staan voor de groep Britten die leave hebben gestemd? Komt het beeld van leave overeen met de uitkomst zoals die door de groep wordt gewenst en verwacht?
In alle redelijkheid kan je stellen dat zoiets niet het geval is, het verwachtingspatroon van de Britten is nu al niet meer gelijk aan de te verwachten uitkomst van het Brexit proces. Uit de EU stappen met behoud van vrijwel alle voordelen die het had, met als extra onbelemmerde vrijhandel, gesloten grenzen en miljarden extra voor de gezondheidszorg, is in geen enkele deal of no-deal mogelijk. Vergissing.
Als je uit plichtsbesef al je energie hebt gegeven om de uitkomst van een volksraadpleging te consolideren, maar de uitkomst is dat je met het voorleggen van het uitonderhandelde resultaat (de deal) afhankelijk bent geworden van een kleine groep opportunisten die het grote belang van het Koninkrijk uit het oog zijn verloren, moet je de wijsheid en de grootsheid hebben om die beslissing te nemen die in het teken staat van de natie zelf. De toekomst van het land, de economie, de positie in de wereld, de mogelijkheden van de nieuwe generatie. Samen sta je sterker dan alleen.
Is deze huidige situatie het antwoord op de uitkomst van het referendum? Zo niet, dan moet óf die vraag opnieuw gesteld worden, óf moet er een oplossing gevonden worden die beter past bij de gewenste uitkomst, geschikte EU modellen zijn reeds in gebruik, de douane unie is er een van.
Je kan stellen dat de onderhandelingen om tot een nieuw model te komen tot op vandaag niet tot resultaat hebben geleid, er is maximaal onderhandeld, er is geluisterd. Maar de politieke bekrachtiging bleef uit. De techniek om tot een sluitende grenscontrole te komen heeft niemand de afgelopen twee jaar overtuigd. ( er zijn nu geen technische middelen beschikbaar die werkzaam ingezet kunnen worden om de buitengrens EU en Ierse/Noord Ierse grens te controleren (satelliet / app/ camera / netwerk / gps kastjes / barcode) ).
Wellicht zijn er ooit mogelijkheden met moderne technologie, maar als we daar in willen geloven moet het UK die verantwoordelijkheid nemen.‘Take back control’, laat het dan ook zien. Zolang dergelijke oplossingen niet voorradig zijn, is het kiezen voor een bestaand model of ruimschoots de tijd nemen voor het zoeken naar een alternatief waarin met zekerheid de vragen worden opgelost, de enige weg om de welvarende toekomst van het UK te verzekeren.
En de EU heeft meer te doen dan te wachten op het UK, er liggen grote en interessante dossiers op tafel die tijd en energie kosten, en belangrijk zijn voor de toekomst van de Europese Unie. Mensen en instituties worden moe van de gijzeling die het Brexit dossier op hun tijd legt, als het UK geen richting kan aangeven voor haar eigen toekomst, dan is het beter dat ze beseft dat het soms beter is om de pijn te nemen en verder te gaan. De klok tikt verder, de kinderen willen buiten spelen, het heeft geen zin om in een hoekje te gaan zitten en alleen maar ‘nee’ te roepen.
