Klopt wel een beetje Bosbess. DDS is een soort virus in onze nieuwsvoorziening. Ze hebben zich in onze feed reader verstopt tussen http://www.standaard.be/nieuws/chronologisch en http://www.standaard.be/nieuws/buitenland en wordt via Google News aangeboden. Er slipt wel eens wat tussendoor.
Maar goed. De nieuwsvoorziening wordt uiteindelijk “ge-hand-picked” door mij. Ik maak deze selectie uit een dagelijks aanbod van ca. 120 Nederlandstalige nieuwsbronnen (tijdschriften, kranten en blogs) en een meervoud van publicaties in deze bronnen. De pre-selectie is gefilterd op zoekwoorden zoals “Frankrijk”, “Franse”, “Parijs”enz. De uiteindelijke selectie wordt getagged en automatisch opgenomen in de RSS feeds. Deze koppelen (feeden) automatisch in de dagelijkse nieuwsbrief en in de diverse nieuwsrubrieken in Infofrankrijk en Nederlanders.fr. Er is ook nog een luchtiger selectie die alleen in Nederlanders.fr op de startpagina verschijnt onder het kopje “Tja…”. Tenslotte zijn er ook nog een aantal thematische feeds zoals “Zaken doen en Ondernemen in Frankrijk”: http://www.nederlanders.fr/group/zaken, toerisme, recepten en ICT.
Dus dat is het proces: VERGAREN > FILTEREN > SELECTEREN > VERDELEN
De vraag nu is of je alleen nieuwsaanbod uit de z.g. kwaliteitsbronnen zou moeten verdelen. Anders gezegd.. of liever gevraagd; moet ik alleen nieuws selecteren uit hoogwaardige nieuwsbronnen of moet ik uit een breed spectrum aan nieuwsbronnen putten om een beeld te geven van wat er speelt in de Franse maatschappij? Ik persoonlijk vind het interessant wat er aan de, soms schimmige, randen van de maatschappij en de daarbij behorende nieuwsvoorziening afspeelt. Het gaat vaak om erbarmelijk slecht geschreven artikelen die verre van onafhankelijk zijn en die gelardeerd zijn met de persoonlijke opvattingen en meningen van de auteur en de uitgever. Daar moet je wel een beetje doorheen kunnen lezen.
Dat heeft niets te maken met de vraag of ik het met dat nieuws wel of niet eens ben. Maar ik vind interessant te weten en te delen wat leeft, zowel onder de immigranten in de banlieues van de grote steden als in de soms ietwat reactionaire bourgeoisie van afgelegen plattelanden en middenstandswijken.
Mijn vrienden en kennissen beperken zich tot het lezen van wat zij kwaliteitskranten noemen, Volkskrant, NRC, Trouw, Vrij Nederland, Le Monde, The Washington Post, de Groene Amsterdammer. Gek genoeg zijn ze het altijd met elkaar eens. Bijeenkomsten zijn altijd een feest van (h)erkenning en consensus. “Goh… wat zijn we toch slim dat wij het goed zien…“. Feestjes zijn erg saai en er wordt zelden met deuren geslagen en met glazen gegooid… “booooring!”. Deze vorm van zelfbevredigende journalistiek met een aardappel in de strot is bepaald geen bruggenbouwer in de vorming van maatschappelijke consensus en breed gedragen opinies, integendeel. Aan de eerdergenoemde randen van de (Franse) maatschappij wordt zeer getwijfeld over de betrouwbaarheid van deze nieuwsbronnen.
Overigens kan en moet helaas hetzelfde worden gezegd over de “journalistiek” (?) op sociale media zoals Facebook.
Natuurlijk, goede journalistiek kan ik bewonderen en met graagte delen, maar bedenkelijke journalistiek kan me verwonderen. Tussen dat bewonderen en verwonderen zit nog heel veel nieuwsvoorziening (?) die ik eigenlijk liever niet opneem. Van voetbalnieuws kan ik een slechte bui krijgen, ja ook damesvoetbalnieuws. De roddelpers ontloop ik met fanatisme.
Ik denk dat de Nederlandstalige lezer van Frankrijknieuws niet zit te wachten op de een zorgvuldige en vooral
-
exclusieve
selectie van politiek en journalistiek correcte artikelen, “voor u geselecteerd door de beheerder van dit forum”. Die lezer mag zo nu en dan best ook een sneak preview uit de niet zo keurige pers aangeboden krijgen.
In dit specifieke geval, de boete voor het dragen van een Burkini in een zwembad, heb ik niet lang nagedacht. Een jaar geleden was dit een onverkwikkelijk onderwerp in de Franse pers. Frankrijk stond op zijn kop. Toegegeven, ook toen in de “en saison concombres”, maar niet minder opmerkelijk. Ik persoonlijk heb me toen en ook nu verbaasd en geërgerd aan de publieke opvatting dat een burkini niet zou mogen. Hoe durft een pluriforme en eeuwenoude beschaving zomaar de culturele en religieuze overtuigingen, in dit geval tot uitdrukking gebracht in kledingvoorkeuren, van een belangrijke bevolkingsgroep als ongewenst te beschouwen en te verbieden? Hoe durft een gendarme op het strand te gaan sleuren en trekken aan de kleding van een overtuigd Moslima? Waar komt die brutale “audacité” vandaan om een vrouw te beboeten nadat zij met meer dan de uitbater gewenste kleding gebruik heeft gemaakt van zijn zwembad?
Mijn persoonlijke mening over dit specifieke onderwerp? Een heer mag een mening hebben maar doet er goed aan om geen uitspraken te doen over wat dames wel dan niet dragen in een zwembad, of dat nu openbaar is of niet. Het is dus wat mij betreft onacceptabel om kledingvoorschriften te geven die betrekking hebben op zwemmen of zonnebaden op stranden en in zwembaden, of het nu gaat om topless of burkini. Zeker heb ik mijn voorkeuren, maar die spreek ik hier niet uit.
Maar goed, enfin, mijn mening is voor de Nederlander in Frankrijk veel minder interessant dan een beeld van het gepolariseerde spectrum van meningen over dit onderwerp in de Franse maatschappij.
Dus afsluitend, concluderend en samenvattend, het verzoek om zorgvuldig met polariserende journalistiek om te springen is gehoord en begrepen. Waarschijnlijk zal ik daar ook iets meer rekening mee houden. Maar de conclusie kan niet zijn dat deze journalistieke bijdragen, van weerszijde van het spectrum, dogmatisch worden geweerd. Misschien is een aanvullende tag een idee? “Verwonderlijk nieuws” | “Bewonderenswaardig nieuws”?
