Not, niet, ne, pas, nicht, he, ikke, inte, dit kleine woordje geeft goed aan hoe verbinding in de EU soms afhankelijk is van een woord, en of dat er staat of niet. Of van een stukje goedkope techniek. Er zijn overeenkomsten, maar ook veel verschillen in de 24 officiele EU talen, maar de betekenis is overal het zelfde. Hele verdragen moeten worden herschreven bij het toevoegen of ontbreken van dit woordje. Nu het Brexit proces in gang is gezet, is het wrang te constateren dat het de Engelse taal is die de dagelijkse toon aangeeft in Brussel. Een verjaardagspartijtje zonder de jarige, zo voelt dat. De Europese Commissie kent overigens drie officiële “proceduretalen”: Engels, Duits en Frans.
De vertaalindustrie binnen de burelen van de EU is enorm, met goedkope ‘oortjes’ krijgen de onderlinge leden het gesproken woord in hun moerstaal ingefluisterd, ijverige vertalers maken er een hoofdinkomen van. Alle verdragen en concepten moeten door de vertaalmolen, en dat zorgt steeds voor nieuwe initiatieven, zo was er de roep om Esperanto als voertaal, het pleidooi van Jean-Luc Mélenchon om het Frans tot EU voertaal te maken, en zijn er diverse programma’s die pogen om een pad te banen naar een situatie waarbij jongeren naast hun eigen taal, maar liefst twee vreemde talen beheersen. Maar de dagelijkse realiteit is dat er een concentratie is op het Engels.
Er liggen overigens nog zes 1e prijzen te wachten van 50.000 euro voor iemand, “who can contribute to articulating what Europe stands for today and tomorrow and why European citizens should “fall in love with Europe” despite its imperfections.” Aanmelden bij de “Altiero Spinelli Prijs voor het verspreiden van kennis over Europa”. De Britten mogen ook nog meedoen.
