De Ferrand storm is voorbij en Macron heeft zijn positie in het Franse bestel verstevigd.
‘Bravo’. Veel Fransen trekken de chaussures weer aan, nu ze voor een deel met de blote voeten gestemd hebben door weg te blijven. ‘En marche!‘, maar niet blootsvoets.
Het deel dat kwam, heeft mandaat gegeven de kussens te schudden, de zetels te kuisen en de verandering te komen brengen.
“La politique, c’est de la merde!”
Ik loop door een zonnige drukke pretparkachtige stad in Nederland, met op elke 10 meter een eet-proef-drink-ervaar-hap etablissement, sommigen nog geen 20m2 groot, en wacht op een helder moment. Een moment waarin communicatie plaats vindt zoals je dat normaal doet rondom de eettafel, zeg eens… en luister eens…. Geen gedraai. Maar het blijft stil, trams en ander geknetter onderbreken dat. Goede intenties dwalen rond sombere gedachten. Is er een verzekering tegen depressies?
Kansen komen maar een keer voorbij, en wennen doet altijd pijn. Macron heeft tij én de waterstand schatting, dus maaninzicht, goed in de gaten gehad. Nog even, maar Mercurius is hem goed gezind. La Franse weet diep in het hart dat het gereed is voor een verandering, maar elke wijziging van het klassieke menu doet pijn. Spreek het niet uit, doe het gewoon. De ander helft heeft voetpijn, liever een middag met de kinderen, of een devotie voor het onheil dat toch je kant op komt.
EU burgers, met de Franc op het etiket van het stokbrood. Wat is ons overkomen, waar gaat het naartoe, wie kunnen we vertrouwen? Macron heeft een zware job, met zijn verse deels onervaren ploeg, is hij er in geslaagd de noodzakelijke macht te krijgen om veranderingen aan te brengen in het leven van de gewone Fransoos. De pers kreeg hem niet klein, op een wit bordje liggen naast een zompig stukje stokbrood de restanten van de ‘confit de canard’. Het was heerlijk.
Op wat fladderduiven na, zijn het de stadsmerels die de muziek brengen in de avondzon. Rondom vijftien september moet je Mercurius ook daadwerkelijk kunnen waarnemen op dat tijdtip, ik ben benieuwd.
