Argwaan is soms een goed ding, Hari. Maar soms niet nodig.
Je moet niemand in de politiek geloven op zijn mooie blauwe ogen. Ook Macron niet. Of zijn positieve houding c.q. eerste toespraak ten opzichte van Europa.
Een samenwerkend Europa lijkt soms ook ver weg, zeker als je ziet hoe de onderlinge tolerantie in praktiserend opzicht aanwezig is op gebieden waarin men elkaar zou moeten weten te vinden. Noem de thema’s.
Samenwerking en uitwisseling op het gebied van cultuur is meestal een stap die men snel vooruit zet, maar zodra er besprekingen zijn ten koste van de soevereiniteit, worden vaak oude stellingen ingenomen. Letterlijk, daar, waar de soldatenlaarzen in de modder bleven steken, en de gure winter de situatie bevroor.
Bij de nieuwe lente zakt de Europese vlag dan al snel de modder in, de nationale klassieke beschermingsmechanismes worden weer in stelling gebracht.
Samenwerken? Je staat soms verbaasd over de agressie. En toch weten ze dat het de enige manier is om op termijn in de veranderende wereldorde een rol te spelen en hun waardes, mores, maar ook economische posities te beschermen.
Er zijn vele gevaren voor een vredelievende welvarende omgeving, die beter en efficiënter, kunnen worden geadresseerd bij een vertrouwde samenwerking. Maar daar begint het wel, vertrouwen. De discussie raakt soms verhit, en emoties nemen het over, voor een evenwichtige beslissing is dat geen goede zaak.
Zodra echter de koelte en het overzicht weer terugkomt, is er nog veel werk te doen. En dat nieuwe inzicht kan ook een herverdeling en investering betekenen in de samenwerking. En dus de nobele moed te hebben in het het dirigeren van macht, afstand te nemen van korte termijn bezit, en deels van soevereiniteit. Om uiteindelijk sterker te staan, rijker te worden, welvarender, veiliger en zekerder.
Maar de de koppige vos is zo ver nog niet. De klassieke paden moeten in perkament worden beschreven. Niet in Tweets.’Om de kracht van het anker te voelen moet men de storm trotseren’.
