‘Gooi de luiken open, de frisse wereld tegemoet, het is over! Maak je niet ongerust.’
Vermoeid blikte je naar buiten, verdoofd door de verloren tijd, en je waakzaamheid, -die je liet varen-, viel meteen in een diepe slaap.
Zo kwetsbaar was je, in het vertrouwen te zijn ontkomen aan een grauwe beklemmende lucht. Maar achter het gordijn, iets na de luiken, bijna aaneengesmolten met de angst van toen, groeide een onraad, die groter was, dan je ooit in de nacht ervoor had kunnen voorstellen.
Het was pas net begonnen.
