Het merkwaardige is Harry, dat ik uit het antwoord van Jan een heel andere conclusie trek dan jij. En wel precies de tegenovergestelde. Jan schrijft immers:
“Voor gepensioneerde verdragsgerechtigden en hun gezinsleden is Nederland op grond van Vo883/2004 slechts gehouden de kosten te betalen van de in het woonland genoten wettelijke zorg daarbij in acht nemende alle regels, dus ook de eigen bijdragen en een evt. eigen risico, zoals die gelden voor de eigen ingezeten gepensioneerden en hun gezinsleden. Eigen bijdragen zouden dus naar de Franse regels gewoon aan die verdragsgerechtigden in rekening moeten worden gebracht.”
De verplichte mutuelle geldt enkel voor werknemers. De niet in loondienst werkende Fransman kan kiezen voor een mutuelle of niet. Dat geldt onder andere voor gepensioneerden, zoals verdragsgerechtigden (die niet economisch actief zijn). Je moet verdragsgerechtigden dus niet vergelijken met werknemers.
Iets anders is het arrest van het EHvJ in de zaak Vanbraekel tegen het belgische ziekenfonds. Jan gaat er niet op in. Wel moet in acht worden genomen dat het een arrest betreft uit 2001 én dat het artikel gaat over de AWBZ (nu WLZ). Bovendien woonde de Belg in België en niet in Frankrijk. Desalniettemin zouden de overwegingen van het Hof wellicht van toepassing kúnnen zijn op de ZVW. Maar dat is bij mijn weten nog nooit aan de rechter voorgelegd. Graag hoor ik Jan’s commentaar erop:
“C-368/98 Vanbraekel (vergoeding)
In Vanbraekel ging het om een Belgische verzekerde die voor een chirurgische ingreep naar Frankrijk was gegaan en de kosten niet vergoed kreeg van het Belgische ziekenfonds, omdat het ziekenfonds voorafgaande toestemming voor de behandeling had geweigerd. Achteraf bleek de toestemming onterecht geweigerd te zijn en de Belgische rechter vroeg het Europese Hof van Justitie hoe hoog de vergoeding van de kosten moest zijn. Op 12 juli 2001 deed het Hof uitspraak.
Volgens het Hof moet het Belgische ziekenfonds op grond van de Verordening bij toestemming voor medische behandeling in het buitenland in ieder geval de kosten volgens de Franse regeling (dus tot het Franse tarief) vergoeden. De Franse regeling kent echter een hoge eigen bijdrage waarvoor betrokkene op grond van de Belgische regeling een hogere vergoeding zou krijgen. De Verordening verplicht niet tot het toepassen van de gunstiger Belgische regeling maar het Hof gooit het over de boeg van het vrije verkeer van diensten en komt tot de conclusie dat het Belgische ziekenfonds verplicht is een aanvullende vergoeding te geven ter hoogte van het verschil tussen de vergoeding die betrokkene in België voor dezelfde behandeling zou hebben gekregen en de vergoeding die betrokkene op grond van Frans recht zou krijgen.”
