Staatsruif: tot 2012 was het bijna een staatsgeheim waar de jaarlijkse 400 miljoen euro steun voor de Franse pers naar toe ging. Pas met een Décret van 13 april 2012 kwamen de cijfers boven water. LeMonde stond toen bovenaan en behoort nog steeds bij de kopgroep van het peleton. De laatste cijfers. En waren het niet twee journalisten van deze kwaliteitskrant die maandenlang bijna op schoot zaten bij Hollande om confidenties op te mogen tekenen? “Un président ne devrait pas dire ça“. Dus die onafhankelijkheid van de Franse pers, ik weet het niet. Wie laat zich voor wiens karretje spannen, welke speler op dit toneel van een Grieks drama krijgt wat van wie achter de coulissen ingefluisterd, in ruil voor welk schouderklopje, in ruil voor toekomstige promotie, ik weet het niet.
Staatsruif continued, integriteit & omstreken. Voor iemand die zoveel bewondering heeft voor De Gaulle is het jammer dat Fillon niet heeft kunnen breken met de gewoontes die de politieke klasse in Frankrijk klaarblijkelijk normaal is gaan vinden, een ruimhartig gebruik van onkostenvergoedingen. Toen De Gaulle, pas president en de nieuwe bewoner van het Élysée, voor de eerste keer de EDF facture daar onder ogen kreeg schrok hij, wel erg veel geld. Schoon schip werd er gemaakt: allerlei onduidelijke lieden die ooit onder vorige presidenten een (ere)functie hadden gekregen bleken nog steeds gebruikers te zijn van allerlei kantoorruimtes. U kunt vertrekken. Dat is dan zeg maar de reorganisatiebezem door de stal. Integriteit: hij stond er op dat zijn privévertrekken in het Ëlysée werden aangesloten op een afzonderlijke elektriciteitsmeter, rekening door hem persoonlijk te betalen. Ook zag hij af van een apart presidentieel salaris: “Mes revenus comme général de l’armée française sont largement suffisants” .
