Bonjour Bosbess,
Met een basisinkomen verandert dat totaal. Je mag en kan alles doen waar je zin in hebt. Niemand controleert je. Je krijgt je centen en leeft vrij en blij. Je hebt er recht op, wat je ook doet of laat. Dat is het principe.
Neem mij niet kwalijk maar ik vrees dat ik het nog steeds niet helemaal begrijp. U schetst in schrille kleuren het controlebeleid rond uitkeringen zoals AOW, WW en Bijstand, inclusief van uit de struiken loerende ambtenaren en kliklijnen. En laat geen misverstand bestaan, ik ben het volledig met u eens dat hier sprake is van fascistische harassment die in de voormalige DDR niet zou hebben misstaan.
Echter, waarom zou dat met een basisinkomen totaal veranderen zoals u schrijft?
Ik begrijp dat het eenieder zal zijn toegestaan om bovenop het basisinkomen bij te verdienen en deze inkomsten af te rekenen tegen een vlaktaks. Gezien de totale kosten van het basisinkomen zal het tariefpercentage van deze vlaktaks niet verwaarloosbaar zijn. Dús wordt het aantrekkelijk om de bijverdiensten zwart te houden, te verzwijgen of anderszins weg te moffelen. Maar als dat op grote schaal gaat gebeuren zakken alle berekeningen rond het basisinkomen door het ijs. Dus zal er controle moeten komen op inkomsten boven het basisinkomen. De overheid kan die belastingopbrengsten gewoon niet missen.
Noem mij cynisch of zwartgallig, maar ik zie een situatie opdoemen waarin alle ontvangers van een basisinkomen in dezelfde situatie terechtkomen waarin zich nu de ontvangers van uitkeringen bevinden. Namelijk op voorhand verdacht van verdiensten boven het basisinkomen, en derhalve onderworpen aan dezelfde STASI-achtige methoden die nu al op uitkeringsgerechtigden worden losgelaten.
Natuurlijk zijn belastingplichtigen nu ook onderworpen aan controles, maar door de geformaliseerde arbeidsstructuren zijn die relatief eenvoudig en straightforward. Met de salarisadministraties van- en controle op ondernemingen wordt 99% van de verdiensten afgedekt.
Echter, als het basisinkomen daadwerkelijk gaat leiden tot informelere, flexibelere en creatievere vormen van bijverdiensten -zoals de voorstanders niet ophouden te benadrukken- dan zullen de controlemethodieken noodzakelijkerwijze intensiever en veelomvattender moeten worden. Met de consequenties van dien voor de “overhead” van het systeem.
Van het in vrijheid en zonder overheidsbemoeienis een persoonlijke arbeidsovereenkomst kunnen aangaan en vervolgens belasting betalen, naar per definitie met de overheid te maken krijgen voor mijn basisinkomen plus bewijzen aandragen over mijn al of niet aanwezige bijverdiensten. Misschien “business as usual” voor bestaande uitkeringsgerechtigden, maar het lijkt me allerminst een vooruitgang voor bestaande werkende belastingbetalers.
“Van de regen in de drup” is wat bij míj opkomt.
Salutations, Jos
