Reageer op: Auto inschrijven met voorlegging buitenlands keuringsattest

#191928
 Noë
Sleutelbeheerder

Nog even melden hoe dit verhaal afgelopen is. Het is ondertussen al een tijdje geleden, maar ik moest er nog even van bekomen.

Ter verduidelijking, hoe zit dat nu met de wetgeving. Een zekere monsieur Gauthier (ik verzin het niet) van bij Service-Public.fr bevestigde dat: l’arrêté du 9 février 2009 relatif aux modalités d’immatriculation des véhicules prévoit (article 1er 1.E.4) la possibilité pour l’immatriculation en France d’un véhicule précédemment immatriculé dans un autre pays de l’Union européenne : http://www.legifrance.gouv.fr/affichTexte.do?cidTexte=JORFTEXT000020237165

En wat is er volgens dat arrest nodig: La preuve d’un contrôle technique français ou émanant d’un autre Etat membre de l’Union européenne. Voilà, en daar worden dus geen voorwaarden of vormvereisten aan opgelegd, ze moeten het gewoon aanvaarden.

Ik dus wat later naar de Préfecture de Police in Parijs. Kreeg ik daar een dame voor me die last had van een tenniselleboog, want “ik moest alle papieren in een keer aan haar overhandigen, en niet een voor een, want die arm ohohoh…”. Volgens mij was het eerder een manicure-elleboog, te oordelen aan het daartoe geschikte instrumentarium dat weid uitgespreid op haar bureau ter beschikking lag.

Maar behalve de arm, ging alles op het eerste zicht dus goed. Alle stukken waren er, geen probleem. Ze ging nog even tot bij haar verantwoordelijke voor dat keuringsbewijs, ja dat kon ook. Over mijn nummerplaat die nog ingeschreven staat, geen woord. Oef. Tot… ze alles nog eens nalas. Want, wat was dat daar? Dat was toch geen Facture d’électricité! Ja néé, nog even hoog ophouden voor haar buurvrouw. Ja hoor, de buurvrouw bevestigt: “Dat is een brief!” -“Euh nee, dat is een afrekening, die van november. Ik heb zo’n internetabonnement voor elektriciteit, en die sturen me geen maandelijkse facturen. Enkel een jaarlijkse afrekening.” Begon daar weer een gans gedoe over, over m’n afrekening, waar overigens wel degelijk het logo van de maatschappij, mijn naam en adres op staat, enzovoort. Nog even vragen aan haar verantwoordelijke, en weg was ze weer.
Maar ondertussen viel haar oog alweer op wat anders, want was dat dat op het keuringsbewijs. Dat was er een van 2004, “n’importe quoi”! Zo wist ik meteen ook weer dat ik geen burger ben, ik ben “n’importe quoi”. Tja, waar ze die mensen vinden, het is me een raadsel, maar die 2004, één enkel getal in lettergrootte 10 op dat formulier, slaat op het jaar van inverkeersstelling van die auto. Verder staan daar wel in joekels van cijfers de datum van geldigheid op (2015-2016). Echt niet mogelijk om ernaast te kijken.

Enfin, nodeloos nog verder te gaan. Het broodje was al lang gebakken. Die “brief” over de elektriciteit, daar kan ik toch echt niet mee komen aandraven! Ik liet het er maar bij, het heeft toch allemaal weinig zin, en ik wist dat ik morgen nog in de buurt van mijn eigen préfecture moest zijn.

Dus de volgende dag nog eens binnengesprongen op de 94. Leuk onthaal op de balie, het meisje neemt mijn formulier aan, stelt een vraag en begint vervolgens te tokkelen op een apparaat dat er verdacht veel als een telefoon uit ziet. Dat gaat zo twee minuten lang door, tot ze het neerlegt, en ik merk dat het ook echt een telefoon was waarop ze wat zat te sms’en of zo. Terwijl ik de hele tijd gewoon voor haar stond te wachten! Was ik niet gehaast, ik had er een schandaal van gemaakt. Ongelooflijk.

Nu, gelukkig, bij mijn vorige passage hadden ze op mijn formulier geschreven dat ik en fin de parcours was, ik kreeg dus een voorkeursbehandeling en mocht meteen naar het loket. Daar aangekomen, kwamen ze opnieuw tot dezelfde vaststelling. Ik had geen Frans keuringsattest, en mijn auto stond nog ingeschreven. Dus vroeg ik of ik de bureauchef even kon spreken. Dat kon, geen probleem. Die vrouw staat me te woord, en ik wijs haar er meteen op dat ze dat keuringsattest niet mag weigeren. Ik toon haar de wetgeving ter zake, tja, even overleggen. En ja hoor, opeens kon het wel.

Maar dan blijft ze doorbomen over die nummerplaat. Ik vraag haar waarop ze zich baseert om mij de inschrijving te weigeren, want er is geen enkele wetgeving ter zake. “Ze hadden zo’n instructies gekregen”. -“Van wie dan?” Vervolgens een verwarrend verhaal, van de politie, wat later bleek het dan de Belgische politie, of de Belgische autoriteiten te zijn. Nee, inschrijven mochten ze niet. Waarop ik haar vertel dat ik de dienst inschrijvingen in België zelf aan de lijn heb gehad, en dat die het probleem niet zien. Dat ze ook maar niet eventjes mijn nummerplaat kunnen annuleren zolang die wagen nog in het verkeer zit.

Ja maar, zegt ze, we krijgen hier wekelijks zo’n zestig tot zeventig Belgische wagens ter inschrijving, hoe doen die het dan? “Euh…”, ik moest er wat van bekomen. Zestig tot zeventig per week! Ik leg haar uit dat er heus geen, omgerekend, 3000 Belgen op een jaar zijn die zich in de Val de Marne vestigen. Dat het hier dus bijna uitsluitend om Franse handelaars gaat, die in België tweedehands wagens opkopen, en die vervolgens op transport zetten. En dat het hén dus inderdaad niet kan schelen dat die wagens geen plaat meer hebben, maar dat dit bij mij wel degelijk een probleem is.

Nu ja, ik laat nu echt niet meer af, en houd voet bij stuk. Ze hebben niks om op te staan, geen enkele wetgeving. Mochten ze blijven doorbomen, haal ik er de bromsnor bij die wat verder op de gang staat, en laat ik hem een proces-verbaal opstellen. Ook burgers hebben hun rechten.
En uiteindelijk binden ze in. Tja, tja, mja, hum, tja, mja, hoe moet dat nou… Ok, zeggen ze, we gaan het doen, maar “dan vragen we wel van u een verklaring dat u de verantwoordelijkheid op zich neemt voor wat er met die Belgische nummerplaat gebeurt”. “Euh?” En ze schuift me een blanco blad papier voor. Daar sta ik dus met een leeg A4’tje voor mijn neus. “En wat wilt u dat ik daarop zet?” -“Wel, je, soussigné xxx, déclare que j’assume la responsabilité pour …“. Hoop en al twee zinnetjes, waarvan ik dan nog het meeste zelf verzin. En hoppa, dat stuk, dat gaat nu in “mijn dossier“! Er ligt daar nu op de 94 dus een dossier waar mijn handgeschreven verklaring in stopt, dat ik geen stoute bedoelingen met mijn vorige nummerplaat heb!

En vijf minuutjes later had ik mijn voorlopige carte grise. Netjes betaald, 144€, en ik was ervanaf. Manmanman… Al die miserie voor een onbenullig handgeschreven verklarinkje.

Dan de volgende etappe, een verzekering regelen. Voor diegenen die ooit in hetzelfde geval zitten, heb ik nog een tip. De meeste Franse verzekeringsmaatschappijen wilden mijn Belgische bonus/malus niet overnemen. Maar Allianz deed het wel. Moest ik wel even voor op één van hun kantoren langs, want via hun internetplatform/call center mocht het niet. Maar in het lokale kantoor bevestigden ze, dat ze bereid waren me op mijn huidige niveau over te nemen, op voorlegging van de schadehistoriek bij mijn vorige verzekeringsmaatschappij. Vermits ik meer dan 15 jaar schadevrij rijdt, kom ik dus in Frankrijk meteen op de 50% bonus terecht. En dat scheelt weer een pak in de premie. Het is nu zelfs goedkoper dan in België, terwijl ik betere dekking heb.

Nog even de lessen op een rijtje gezet:
– buitenlands keuringsbewijs mogen ze niet weigeren
– inschrijven kan op om het even welke préfecture, en blijkbaar hanteert éénieder zo wat z’n eigen regeltjes
– alhoewel ik op internet lees dat verschillende departementen het doen, mogen ze geen wagens weigeren die nog in het buitenland ingeschreven staan

Groeten,
Wouter

©2022 Communities Abroad  |  infofrankrijk.com

DISCLAIMER

Login

Forgot your details?