Peter,
“Voor God spelen” houdt voor mij in dat je verreikende beslissingen neemt zonder daar anderen in te betrekken en zonder daar verantwoording voor af te leggen. Slechts geleid door je eigen overtuiging, zo je wilt religie.
Ik denk dat je Ingrid verkeerd begrepen hebt. Artsen pretenderen niet iemand te allen tijden te genezen (daar zijn ook de niet-Goden onder hen al snel achter gekomen) maar tot het einde toe goed te begeleiden en het stervensproces waardig te laten verlopen. Niet alleen voor de stervenden maar ook voor omgeving en nabestaanden. In die zin kan een actieve euthanasie voor de omgeving een “brute daad” zijn. Ik heb dat zelf ervaren bij de euthanasie van mijn vader in 1992, netjes volgens de regels en ik stond er helemaal achter en was het er mee eens (en erbij…). Het kan anders, heb ik gezien bij mijn schoonvader in een “hospice” in Parijs, “Jeanne Garnier”.
Mimi,
Het staat mij zeer tegen te (moeten) gaan slepen met stervende mensen naar een buitenland. Het moet zo snel mogelijk goed geregeld worden in Frankrijk. En dat gaat gebeuren.
Tenslotte: Fransen zijn bange mensen. Veel wet- en regelgeving komt voort uit angst (extreme bescherming van voedsel, zwembaden, branden, kwalen, voertuigen, werkomstandigheden, noem maar op..) en roept onvoldoende op tot dialoog en rede. Veel van mijn collega-artsen zijn extreem defensief want “on ne sait jamais”. Terwijl de consequanties zelden belangrijk zijn maar alleen al het je moeten verantwoorden, liefst in de schijnwerpers van de publiciteit, jaagt schrik aan. Ik overtreed verschillende wetten dagelijks maar kan het altijd uitleggen. En dan zijn de “pouvoirs publics” plotseling begripvol. Maarja dokter, bijna God..;-))
